OUDE LIEFDE ROEST NIET

Weet je nog

De allereerste keer dat ik je zag

jou meteen een spetter vond

niet wetend dat de HEMA

meer bieden zou dan warme worst

wij zomers langs de kade lagen

liefdeshalmen kauwend

tot speeksel haast verdroogd

ons aan elkaar deed kleven

een volle blaas ons heeft gered.

Weet jij het nog

Avonden die ochtend werden

asbak en wijn het dekbed sierden

filosofisch getinte pauzes

een fitnessstop tot opwaarts verder

jij met ezeltje-strek-je

harmonisch nachtlinnen bestreek

ik beeldschermzinnen typte

als begeleidend schrijven

bij wat men nachtexpressie noemt.

Weet jij het eigenlijk nog

Jij toonde mij jouw boekconcepten

ik las ze vol élan en vuur

zag jouw talenten als geen ander

zo ook het uitgeverscircuit

wij wensten ons tesaam vereeuwigd

elkanders schrijverspseudoniem

voortaan lumbaal getatoeëerd

incluis de copyrightsymbolen

daar zonder toestemming geen dood.

IK weet nog hoe het verder ging

terwijl geschiedenis jouw ding.

© JELOU

ZOMERCHILLEN

Ze laten sporen na.

in platgelegen luwte,

grassprietferomonen

doorheen het zachte kleed.

Niet dat men van elkander

de ware toedracht weet

laat staan een doel voor ogen.

Zij chillen enkel samen

op golflengtes van sfeer

diversiteit nietszeggend

of misschien juíst voornaam

Doch naam mag het niet hebben

Zij zijn elkanders tijd

op dát moment gegeven.

© JELOU

OP HET RANDJE

TAALONKUNDIG MISDRIJF

‘Hallo buurman, hoe gaat het ermee?’

‘Niet goed. Ik heb mijn vrouw begraven.’

‘Wat vreselijk! Was ze ernstig ziek dan?’

‘Nee, zij niet, maar ik wel.’

‘Oh jee! Maar waaraan is uw vrouw dan overleden?’

‘Ik heb mijn vrouw begraven.’

‘Ja, dat zei u al, maar wat is er gebeurd dan?’

‘Ik was doodziek van haar. Ik kon er niet meer tegen.’

‘En toen?’

‘Mijn psychiater zei: ‘weg met dat oud zeer en zand erover.’

‘Hoe bedoelt u?’

‘Sorry buurvrouw, ik moet gaan. De politie wacht.’

© JELOU