HET NIETS GENIETEN

Ik brei nog steeds verfijnd

geen koeien die de sloot

vanouds trachten te kruipen

dat werkt slechts averechts

laat mij maar stil begaan

de ruit beslaan met asem

het glas vingervlug krassen

met dat wat onbekend

en ik zal mij verbaasd

gedachtegangen weten

die al zowat vergaan

opnieuw mijn asem blazen

doch schrijven zal ik niet

daar ik doorheen het glas

mijn ogen steeds de kost

aan wat opnieuw mijn blik

Ik haak immer verfijnd

de tijd aaneen met dat

wat ik mijzelf verkozen

wat dat ook wezen mag.

© JELOU

DE OPRUIER

Wie denkt gij dat gij zijt?

De menigte rondom uw ziel

een kudde losbandige ossen

de hoeven krom getrokken

bloeddorstig stampend kasseien

grauw duivelsschuim hun bekken

omwille van uw weerwolfklank

Snoevend draven zij uw spoor

waar rottingsgeur geleide doet

hun flanken zwavel zwetend

onwetend dat hun huid gewild

gelooid begerenswaardiger

en gij, gij krijt almachtig

Giftige padden spuwt uw tong

wijl gij langszij het vuur ontwaart

van dampende kolossen

het gif verspreid in breinloos gevolg

de volmacht u geheel ten deel

ter lering ende vermaeck

de schandpaal zou u niet misstaan

noch enig pek met veren

doch gij, pest ende tering nabij

gij kruipt verscholen addergras

te achteloos en vergetend.

© JELOU

SLAKKEN DOEN HET GOED VANDAAG

Dat ik de dag pluk moet genoeg

doch dra de avond valt

de troggen klaar voor ’t mauwend vee

maken de gluiperds hun entree

dien ik als avondploeg

ze glibberen relaxt de muur

van weet ik waar vandaan

ik pluk ze allen bij de kraag

waar die ook zit - zijnde zo naakt -

dat krijg je met natuur

de pleuris heb ik mij gezocht

naar elke kier of reet

de slijmsporen van ’t vuige volk

echt tot de naad toe strak gevolgd

gecheckt op iets van tocht

de voortplanting schijnt snel van aard:

de groten in de plee

kruipt er des nachts – kleiner van stuk –

de nazaat van wat naakt geducht

de riolering waard

Ik gun mijzelf een omdenk-tijd

dat is helemaal ‘in’

en plots zie ik mijn toekomst daar:

dé naaktslaksnack vers opgebaard

met een Pestopastei.

© JELOU

ZOMAAR EEN AVOND

We warmen ons

een zelfbedacht haardvuur

noedels wellen

zij zwijgt een kutdag

ik mijmer mij

een delicatere

wij slurpen slierten

saamhorigheid

in luie yoghurtbroeken

wachten

op een zachtgekookt ei

is precisiewerk

net als scheren

maar zij mag eerst

ze is een kaalslag jonger.

© JELOU

ZO ONBEKEND BEKEND

Oh, kon je het maar zien

de immer nieuwe wereld

die enkel ’s nachts

enkel mijn dromen

ik zou je bij de hand

trappen op geleiden

onbekende steden tonen

reikend naar de sterren

boven dat wat aards

en hoe bevreemdend ook

wij zouden ons niets vragen

ons enkel verbazen

hoe dit zo plots ontstaan

ik zou je laten zien

dat tijd generlei waarde

dat elke blik weerom

vervlogen en vernieuwd

niets meer hetzelfde is

dat zelfs de taal der mensen

ons onverstaanbaar rust

als waren wij hier eerder

zo onbekend bekend.

© JELOU

HET ZOU NIET MOGEN MOGEN

Van die momenten

waarop je kind zich vraagt

waarom je kinderen zou

met alle zorgen van dien

en wat het waard

wat voor nut

onderwijs biedt

als men simpele vragen

onbeantwoord laat

omdat ervaring geen

of een toekomst

überhaupt voorhanden

betaald werk een vooruitzicht

op nu te maken keuzes

of juist helemaal niet

wat voor nut

het leven sowieso

als je genoeg te bieden

intelligentie te over

doch veel beneden peil

van die momenten

dat je je beseft

hoe absurd het is

dat een opgroeiende puber

steeds wakker ligt om dát…….

Het zou niet mogen mogen.

© JELOU

WEE DE SMAAD

Laat mij de schandpaal

laster het hout

tot splinters

doornen in mijn oog

blindelings

zal ik mij boeten

ongeweten schuld

zwijgen

tot haat getemperd

smaad begraven

laster het hout

vol kleinmoedigheid

opdat deernis

enkel uzelf

en licht weer moge dagen.

© JELOU

NOEM HET LENTE

Zeg maar dat het liefde

dat klinkt zo goed

zo heel erg diepgaand

complete ontsluiting

extases te boven

de allereerste indruk

een vage nageboorte

laten we illusies

Noem het lente

de herfst omarmend

het dorre bladerdek

gestut door frisse bloesems

opdat een metafoor

het hart in dood gehuld

potsierlijk tooien kan

met dat wat liefde heet

of wat het ooit geweest.

© JELOU