Sinds jij
met de Noorderzon vertrokken
blader ik
het boek van ons voortdurend door
zoek ik naar
wat ik jou heb berokkend
hou ik mij
voortdurend vele spiegels voor.
Hoe de band
van ons zo plotseling teloor
kan ik enkel
raden of wat gokken
‘t lijkt zowaar
een sneeuwstorm waar de vlokken
niet te
vatten maar wel zorgen voor een spoor.
Jarenlang
vroeg ik mij vele vragen
Scenario’s
passeerden waar ik schuld
tot ik
opeens een jouw bekende tegen.
Die heeft
mij onvermurwbaar en gedegen
jouw visie en
het beeld van mij onthuld.
Nu weet ik
hoe het oosten zich laat dagen.
© JELOU
