PUS-POES-PIMMIE

Want dat is ie en dat heeft ie…….
Snotverjopje nogantoe, zijn het geen kerven, winkelhaken of stukken uit de oren, dan zijn het wel weer abcessen die uitpuilen of andere gedrochten waar ik de medische termen niet van ken.
Pus-Poes-Pimmie dus.
Achterdeurdeler eerste klas. Zijn herkomst is mij totaal onbekend, maar ooit vroeg hij asiel aan hier en hebben we hem een status gegeven. En wat voor een!

Prinsheerlijk dacht ie hier het rijk alleen te hebben en de rest van de roedel te domineren….nou, daar heeft het bestuur hier dus even een stokje voor gestoken! Hij werd met open etensblikken ontvangen, maar kreeg geen gratie om het gangportaal te betreden en het kattenluikgebruik kon hij mooi op zijn verfomfaaide borstkas schrijven….
De achterdeur was zijn tweederangs uitgang. Daar kon hij het mee doen, wel of geen status!!

Hij (want dat was ons al wel duidelijk geworden) kwam hier aanzetten als verwilderde, aangevreten rat, half verzopen en bevroren, en als ik niet een klagend gemiauw had gehoord zou ik toendertijd zweren dat het een muskusrat was. Zo uit het riool gekropen om een huis te zoeken waar hij boven zijn stand kon gaan wonen…..en een dictator van de bovenste plank!
Maar in huize Prettiggestoord zijn we inmiddels van alle markten thuis, dus nog zo’n randgroepgeval kon de boel alleen maar opfrissen.
Zo ook vandaag weer.

Meneer kwam hinkend binnen, en ervaringskundig als ik was leek het in eerste instantie op een autistisch trekje, een strompelende vraag naar affectie. Laat maar effe huppelen, dacht ik, gewoon negeren, dan trekt het vast wel bij. Want ooit eerder had ik een tijgerachtige rondlopen die kopieergedrag begon te vertonen! Werkelijk waar!
Liep ik naar het toilet, dan moest hij even later naar de kattenbak. Als ik eens mijn stem verhief, dan begon hij eveneens een keel op te zetten alsof hij mij wilde overstemmen…. Was ik net vlees aan het braden voor het avondmaal, kwam hij een uur later met veel gestommel door het kattenluik geraust en de keuken binnengestormd met een jonge rotgans, waar mijn biefstuk U tegen kon zeggen! Dus overtroeven wilde hij me ook nog!

Maar ik had het mis. Want Pus-Poes-Pimmie was echt gehavend. En het kermen was zuiver op de graad. Inschattingsfoutje dus….net als soms in ziekenhuizen…Alleen geef ik het in dit geval eerlijk toe…
Wat hij nu weer uitgevreten had weet ik niet, maar dat hij vast de buurtgenoten gemolesteerd had was erg denkbaar. In elk geval moest hij naar de eerste hulp.

Hoe ik hem in zo’n draagbare kattenhutkoffer heb gekregen is me achteraf nog een raadsel, maar het is een feit dat ik hem al krijsend bij kop en kont heb gepakt en hem erin gewurgd heb onder het genot van rondvliegende dotten haren waar de Canadian Hairless jaloers op zou worden….en zo togen wij naar de eerste hulp voor Pus-Poezen..
De arts aldaar was erg met onze grommende en dreigende muskusrat begaan en met een spuitje of 2 had hij hem dan ook aardig plat. En zo kon het onderzoek starten…En al ras was de kwaal ontdekt: een beste spiergegrepen beet in den achterpoot, waarbij een bult meteen als een krater begon te spuiten en te kennen gaf vol te zitten met allerhande buitensporige vunzigheden die er niet behoorden…..

Pus-Poes-Pimmie dus….

© JELOU