CRISIS

U zult het geloven of niet, maar ik ondervind last van de crisis, al leef ik op stand.

Tenminste, dat hoor ik sommige collega’s wel eens zeggen.

Zelf vind ik het nogal erg overdreven.

Mijn carrière is voorspoedig gelopen, en ik ben best tevreden, maar toch kan ik het niet uitstaan dat mijn buurman zo’n gezellig tuinhuisje heeft aangeschaft en ik niet.

Elke ochtend als ik de gordijnen openschuif krijgt mijn humeur een knauw, want nu verbleken mijn rozenperken bij de prachtig gebeitste gevel van het tuinhuisje in de aangrenzende tuin.

Al menig keer had ik mijn oog op zo’n prachtige blokhut laten vallen in onze woonmagazine, maar mijn vrouw vond het te duur. Hoe vaak ik al geopperd heb onze skivakantie voor één keer te laten vervallen en het geld te investeren in zo’n mooie tuincabine, het mocht niet baten.

Zelfs onze zeilboot had ik ervoor willen inleveren, en bijna had ik Marktplaats geraadpleegd, ware het niet dat zoonlief zich ernstig gepasseerd voelde, omdat hij elke zomer met een groep vrienden de wateren trotseert met ons vaartuig. Nu zou hij dan een andere invulling moeten zien te vinden voor zijn vakantie, en dat zou hem dan geld gaan kosten.

Tja, dat wil ik mijn kind natuurlijk niet aandoen.

Hij doet al zo zijn best voor zijn studie, en dat weegt niet op tegen de € 4.000,-- die we er elk jaar voor reserveren. En zijn carrière gaat immers voor, want je wilt als ouder toch niet dat je de buren moet vertellen dat je zoon als bedrijfsleider van de Hornbach zijn boterhammetje verdient.

Ik zou me doodschamen.

Kreeg ik eindelijk afgelopen jaar een extra premie uitbetaald en ook nog promotie, lag daar opeens de kans om ook de zo gewenste houten tuinhut aan te schaffen.

Lag, zeg ik maar, want vrouwlief had andere plannen.

Haar autootje was inmiddels een jaar oud en ze wilde hem wel eens inruilen voor een grotere uitvoering.

Ze had een fraaie Ford Escort, maar aangezien het een tweedeurs wagen was, en de kofferbak vrij klein door de gastank, ontbrak het haar aan opbergruimte als ze wekelijks met haar vriendinnen uitgebreid geshopt had. Dan moesten ze de afgeladen Diortassen tussen de stoelen en de achterbank proppen, en dat werd toch steeds lastiger en oncomfortabel.

Oké, daar kon ik inkomen, dus werd er een nieuwe Alfa Romeo aangeschaft. Een 5-deurs exemplaar.

En ik moet toegeven dat het beter oogt als ze relaxed uitstapt en met elegance zo de big shoppers uit de kofferbak kan nemen zonder gewring en gewroet. Dat voorkomt ook nog ladders in haar dure nylons.

En daar had ze alweer een punt.

Maar ondertussen is het hier wel crisis, want het saldo op mijn creditcard is nog slechts toereikend om een maand met de hele familie naar Canada te gaan, dus blijven mijn rozenperkjes verbleken in de schaduw van buurmans luxe.

Het leven is hard.

© JELOU