RESPECT VOOR MENEER AGENT

Het is weer een avond waarop ik geheel kindvrij mijn tijd kan gaan doorbrengen in de stad. Want na dagen thuis doorgebracht te hebben met zorg, huiselijke dwangmatigheden en dies meer, zijn dit de ogenblikken waarop ik lekker even alle verantwoordelijkheden kan laten varen.
En wie wil dit niet.....

Gewoon effe lekker naar de stad, ergens een kroeg binnenlopen en je scharen tussen mensen, en wel andere dan die je dagelijks ziet bij de school, je achtertuin of bij de buurtsuper.
Want die koppen kun je inmiddels wel uittekenen!

Rij je lekker relaxed op je fietsie over het uitgestorven fietspad, komt er je opeens een politiemotor tegemoet.
Aardig en mensvriendelijk als ik ben steek ik mijn hand omhoog om deze motormuis eens hartelijk te begroeten. En ja hoor, enthousiast wordt er gestopt.
Ik blij, want laten we wel zijn, niet iedereen reageert daar meer op tegenwoordig. En op dit donkere pad iemand tegenkomen is op dat tijdstip vaak een uitzondering.
Heerlijk, denk ik, eindelijk eens een mens die waardering kan opbrengen voor mijn spontane impulsen.

En net als ik wat impulsieve kreten wil uitstoten op deze toch al aardig sombere avond, wordt mij gevraagd of ik licht op mijn fiets heb.
Huh? Licht? Oh, geen idee, dat moet ik even van dichtbij bekijken....
Ik vraag de betreffende dienstdoende een momentje geduld, til mijn voorwiel omhoog en geef een fikse draai aan mijn wiel.
Gut, nee, geen schijnsel te bekennen dus...
“Nou, eh, meneer agent, ik geloof het niet. Of zag u misschien iets wat ikzelf niet zie??”

Een moment van stilte doorklieft de schemer.
De goed geproportioneerde dienstbetrekker stapt met een lenige beenzwaai van zijn metalen monster af en parkeert hem vlak naast mijn rijwiel. Hmmmm....ik hou wel van face-to-face-gesprekken.

“Mevrouw, werkt uw licht eigenlijk wel?” hoor ik hem vragen...
“Mevrouw? Ach, zeg maar jij hoor. Zo oud ben ik nu ook weer niet, flapt het mij eruit.
Maarruh, dacht het niet hè? Ik ben me er in elk geval niet bewust van dat ik ergens draden zie lopen naar mijn dynamo. Of u moet meer zien dan ik. En by the way, laten we elkaar maar gewoon tutoyeren, ok?”
Geen antwoord.

De agent in kwestie pakt plotseling zijn nachtelijke memoblok tevoorschijn en ik veronderstel dat hij waarschijnlijk mijn 06-nummer wil hebben.....
Maar niets van dit al.
Of ik wel een identiteitskaart bij me heb, is zijn vraag.
Ik antwoord hem dat dat niet het geval is maar dat ik wel een paspoort heb, alhoewel mijn telefoonnummer er niet instaat. En meteen daarop overhandig ik hem mijn bewijs van bestaan.
Het duurt enkele minuten en ik begin me ernstig zorgen te maken of hij wel bij machte is om al die gemeentelijke gegevens te ontcijferen.
“Lukt het?” vraag ik ongerust?
En weer geen antwoord.

Nu begin ik me toch wel degelijk zorgen te maken over deze manspersoon.
Misschien is hij bijziend, of nachtblind...
“Tja, lastig niet, hoor ik mezelf zeggen....als ik nu licht had gehad, dan kon ik je even bijschijnen. Of heb je zelf een zaklampje bij je?”
En opnieuw geen bevestigend antwoord.
Wat is dat toch met dit soort dienstdoende respectvragende ambtenaren.....vraag ik me in stilte af.

Och, denk ik plots, hij voelt zich waarschijnlijk bezwaard om mij aan te spreken hier in het schemerdonker. En terecht, want hij komt natuurlijk niet elke avond zo in zulke verlaten oorden mooie vrouwen tegen. Tja, en hoe begin je dan een gesprek, nietwaar?

“Mevrouw, zegt hij opeens, mevrouw, ik zal u een bon moeten uitschrijven.”
Oh gut! denk ik....een bon??
“Nou ja, dat mag hoor...zeg ik blozend.
Als ik je daarmee een plezier doe!
Ennuh, grappig eigenlijk, dat wordt dan de 2e in een maand tijd.
God, heeft de horoscoop van vandaag toch gelijk!”

De man in kwestie kijkt me wat onnozel aan en vraagt: “hoe bedoelt U?”
“Och, zeg ik, de voorspelling was dat ik vandaag iets zou krijgen van een aangenaam persoon. Nou, dat klopt dan toch, en nu kan mijn dag niet meer stuk.”

“Maar mevrouw, gaat de agent verder, het is toch een kleine moeite om zo'n lampje te kopen die je aan je arm kunt bevestigen. Dat scheelt u zeker een boete zoals deze.”
“Ach, zucht ik hem toe, je kent dat toch wel? Prioriteiten stellen hè? En laten we wel zijn beste jongen, als ik nu dat lampie gekocht had, dan stonden wij hier nu niet gezellig te kletsen in het donker. Want dat gebeurt me toch niet elke dag zoiets.
En dan had jij me nu geen boete kunnen uitschrijven, en je moet toch op de kleintjes letten? Want 20 euri is geen kattenpis als je er nog enkele bijscoort vanavond, toch?
Je hebt zelfs gigantisch mazzel man, en ik ook!
Want ik rijd nu al 15 jaar zonder lichtbundeltje, en dit is pas de 2e keer dat ik aangehouden word. Als dat geen mazzel is!!!”

“OK”, zegt de agent, en overhandigt mij de bon.
“Waar woont u nu?”
“Och ziel, antwoord ik, ik had al zo'n vermoeden dat je het niet zo goed kon lezen.....maar ik zal het je wel even snel vertellen.
Als je hier deze kant opgaat tot die bocht, dan neem je de eerste zijstraat rechts, en......”
“HO mevrouw! zegt de man ineens bars, ik vraag welke straat u woont!”
“Oh, sorry hoor”, zeg ik beduusd....en noem hem mijn straatnaam.

“U kunt weer gaan”...zegt de man uiteindelijk.
Mmmmmm...jammer, denk ik, dat was een erg kortstondige ontmoeting. Maar ach, ik heb nog wel een idee hoe ik hem zover krijg dat hij me achterna komt.
“Ok!, roep ik terug, terwijl ik op mijn fiets stap. Maarruh, je moet nu niet denken dat ik het verdere stuk ga lopen hoor. Da’s me net iets te ver. Dus als je me wilt controleren, dan moet je straks rechtdoor, en langs de sluizen linksaf, want ik denk dat ik die kant opga.
En nog een plezierige avond verder.”

Opgewekt zet ik de vaart erin en in de veronderstelling dat ik deze dienstdoende agent nog wel weer zal ontmoeten, rij ik al zingend verder, op weg naar de stad.

Ben ik even blij dat ik weer iemand een dienst heb kunnen bewijzen.

© JELOU