DE WITTE TORNADO

Het is half twaalf in de ochtend. Ik heb net een praatje gemaakt met mensen van de woningbouw die bij mijn voordeur bezig zijn en ga weer naar binnen. Koud en wel loop ik de kamer in of de deurbel gaat. Vast een van die werklui, denk ik, moet zeker nog iets vragen.

Wanneer ik de deur open doe, staan er twee politieagenten op de stoep. In eerste instantie ben ik verbaasd, maar dan schieten er allerlei dingen door mijn hoofd. Zou er iets zijn met de kids, heb ik iets misdaan wat ik zelf niet heb meegekregen?? En jeetje, wat een kraakheldere overhemden, zo wit krijg ik mijn was niet…..

“Goedemorgen mevrouw”, zegt de oudste van het stel. Hij houdt zijn legitimatie omhoog en gaat verder: “wij zijn op zoek naar Marlon, en wij kregen bericht dat die zich hier bij u moet ophouden.” Marlon, denk ik, Marlon…..”Nou, dan bent u vast verkeerd, zeg ik, want die ken ik niet.” “Weet u dat wel zeker mevrouw?” wordt mij dringend gevraagd. “Dat weet ik zeker”, zeg ik weer. “Toch willen wij even uw huis doorzoeken en boven kijken, vervolgt meneer agent. “Prima hoor, geen probleem, zeg ik, als u niet op de zooi let.”

Ik wil nog verder vragen wat er aan de hand is maar blauwjas nummertje twee deelt mee dat ik dat straks wel zal horen.

Beide heren spurten de trap op met een conditie als aangeschoten konijnen. Marlon, Marlon, denk ik weer…..zou dat een meisje zijn, vermist misschien of weggelopen? Hier komen wel vaker kinderen binnen, maar deze naam ken ik toch echt niet.

Verder gaan mijn gedachten niet want plotseling wordt er hard op de achterdeur gebonsd. Tot mijn schrik zie ik daar ook agenten staan in hagelwit, maar dan drie stuks! Eentje sleept nog een half bos gras achter zich aan, blijkbaar is hij in sluipstand door mijn oerwoud gekropen, want hij ziet er aardig verwilderd uit.

Ik open de deur voor de blauwbroeken, en voor ik een woord uit kan brengen rent het trio richting trap en binnen no-time zijn ook zij verdwenen in mijn puinzooi boven.

Effe Apeldoorn bellen, schiet het door mijn hoofd….. en dan dansen de vijf dienders mijn traptreden weer naar beneden.

Twee van hen doorzoeken de keuken, een ander de gangkasten, en de twee die het eerst binnenkwamen blijven om me heen drentelen. De oudste van het stel is opnieuw aan zet.

“Mevrouw, ik zal u vertellen waarom we hier zijn.” “Lijkt me geen overbodige zaak, zeg ik, na zo’n zoete inval. Is er iemand vermoord ofzo??”

“Mevrouw, herhaalt de man weer, wij hebben een telefoontje gekregen van iemand die zeker weet dat ene Marlon zich hier in uw huis schuilhoudt. Deze persoon is voortvluchtig en we zijn regelrecht hierheen verwezen. Daarom stel ik u nogmaals de vraag: kent u ene Marlon? “

Sodeju, denk ik, wat is hier aan de hand? Ik een voortvluchtige herbergen? Waar zien ze mij voor aan zeg! Of ik moet black-outs hebben, want ik kan me niet heugen dat ik iemand onder mijn bed heb liggen of in de kledingkast. Maar ja, ik word ook ouder en ik vergeet ook steeds vaker waar mijn sleutels zijn…..

“Ik ken geen Marlon meneer, hoor ik mezelf praten, en maf zeg dat elders mensen zijn die zeker weten dat ik een crimineel verberg. Ik wist niet dat ik iets met die wereld van doen had, maar blijkbaar weten anderen het beter dan ikzelf.”

“Met wie woont u hier?”, vraagt de oudste. “Ik woon hier met twee kinderen, zeg ik. Eentje heb ik veelal door de week, en de andere een weekend per veertien dagen. Op dit moment is alleen mijn jongste dochter bij mij.” “Is dat waar, vraagt jongere withemd (nu ook aan bod), maar waarom liggen er dan in de verste slaapkamer twee beslapen bedden open als u alleen de jongste thuis hebt?” Hallo, denk ik, die had vroeger mee moeten doen met dat tv-programma van Mies Bouwman met die lopende band. Zo, dat had hem absoluut wat opgeleverd met zo’n observatievermogen!

“Ach, ziet u, ik ben nu eenmaal geen huisvrouw en puinruimen is ook niet mijn hobby. Vandaar dat alles er sinds afgelopen weekend nog zo ligt. Mocht u volgende week weer langs willen komen, dan kan het zomaar zijn dat u het in dezelfde staat aantreft als vandaag.” Ik had gezegd.

“Oh, by the way, ga ik verder, ik heb aan de voorkant ook nog een schuurtje, daar moet u dan ook nog maar even gaan kijken. Het staat er propvol, maar met een beetje wurgen kunt u er wel in.”

Inmiddels hebben de drie andere gekostumeerden zich weer bij ons gevoegd, en met een wenk van de oudste willen ze de woning verlaten. “Tja, zeg ik, dat is weer eens iets anders dan de standaard dagen hier. Zo beleef ik nog eens iets. Maar mag ik weten wat er allemaal aan de hand is verder? “ Nee, dat mag ik niet weten. De agenten stappen het huis uit en lopen het tuinhek door. De oudste draait zich echter nog even om en komt weer terug. Hij gaat zeer dicht bij mij staan en vraagt nog een laatste keer zeer indringend of ik zeker weet dat ik Marlon niet ken. In eerste instantie vraag ik me af of hij zich met mij wil meten, maar elke gek kan zo wel zien dat ik een kop groter ben. Vreemd volk, die agenten, denk ik nog.

“U vraagt naar de bekende weg, zeg ik, want ik heb uw vraag meerdere malen beantwoord. Nee, ik ken die naam niet. Helaas voor u. Maar ik wens u veel succes toe met de zoektocht.”

Met een ruk draait de kleine zich om en is alweer uit het zicht verdwenen.

De bouwvakkers kijken mij aan en ik moet even mijn verhaal doen. “Tja, zeg ik, zo beleef je niks en zo wordt je huis bestormd door de-arm-der-wet. Ik schijn hier een voortvluchtige te herbergen, alleen weet ik het zelf nog niet.”

De mannen grinniken wat. Dan stap ik mijn huis weer binnen. Een bos gras hangt over de stoelleuning. Het wordt tijd dat ik de zeis door mijn achtertuin ga halen, want voor ik het weet houdt de onderwereld zich er schuil.

© JELOU