het zal wel komen door de
stroom der tijd dat ik mij kwijt mijn aangezicht geschonden onder noemer van
gedicht mijn ledematen elders hangen dan waar mijn hoofd gekweld de woorden wilde
vangen het stenen metselwerk een eindeloze muur een letterketen waar structuur haast
ademnood in langgerekte strepen ik zoek de passie van de dans het zingen en
verspringen in het wit liefde wil ik duiden in ontluikend oogvertier voor elke
blik een nieuwe zin en elk begin bedenktijd geven in leegte tussendoor de bomen
in mijn tuin zouden hun kruingeworden takken ook niet vacuum verpakken tot een
saamgeperste staak het zonlicht zou verbaasd om zo een dwaasheid wolken
schuilen het huilen van de wind geen spel voor vrolijk tierend blad ze noemen
mij gedicht daar waar geen kier meer open de speelse vorm een breiwerk verlopen
tot een lap
© JELOU
laat veel veel ruimte voor de lezer!!! gaaf gedaan!!
BeantwoordenVerwijderenkun je nagaan hoe moeilijk ze het vroeger hadden, de grieken schreven al zo:) en zie dat dan maar eens goed te interpreteren:)
gaaf!
Dit hele epistel is puur sarcastisch bedoeld. Ik neem het Prozagedicht namelijk niet echt serieus. Het valt voor mij onder proza, vandaar dat ik een nog modernere versie wilde schrijven, dus zonder interpunctie.Dan is het helemaal een brij. Gelukkig heb ik nog rijm gebruikt zodat het aardig leesbaar is gebleven.
BeantwoordenVerwijderenMaar dank voor je compliment weer P. :-)
Jeetje, dan hadden die Grieken er een harde kluif aan!!! Weer iets geleerd van geschiedenis!!;-)
BeantwoordenVerwijderenJelou,
BeantwoordenVerwijderenIk heb de woorden gevangen van begin tot eind.
Groet,
Hilly
Thnx Hilly.
BeantwoordenVerwijderenLeuk dat je regelmatig langskomt. Lukt me andersom nog niet helemaal. Van het weekend ga ik weer een rondje lezen:-)
Gr JELOU