DICHTERBIJ

vreemd genoeg

vervaagt jouw silhouet

strijkt enkel nog de wind

je lang geleden haren

jij mij

je zeldzame glimlach

wanneer jij

je even, heel heel even vrij

zo anders als zand toen

door je vingers glipte

je huid deed tintelen en

jij één zo één

met ruisen van de bomen

het leven in het gras

het trippelen der poten

van wat het dan ook was

ik las een ander boek

zo een met kronkellijnen

waaraan jij geen houvast

en ik mij, aangepast,

haast elke tekst kon lezen

behalve die van jou

zo anders nou

vreemd genoeg na jaren

dat ik één zo één

het ruisen kan vertalen

dwalend door het bos

een onbelopen pad met

enkel en alleen

mijzelf en mensen geen

maar jou steeds dichterbij

© JELOU