VREEMD VOLK

Een dichter schuift aan bij mij aan tafel.

“Ik schrijf erotische gedichten”.

“Dat kan. Schrijf ik soms ook”.

“Ja, maar ik ben anders”.

“Hoezo anders?” vraag ik

“Nou, als je iets schrijft is dat expressie, en dan ben je trots op wat je schrijft.”

“Ken ik”, zeg ik, “maar wat wil je daarmee zeggen?”

“Dat ik de rest overstijg, want ik heb het niet constant over het landelijke leven, de mooie blauwe luchten, de zee, de wind, en al dat geouwehoer.”

“Ieder zijn ding”, zeg ik. “Hangt er vanaf wat je bezighoudt.”

“Heb jij dan niet dat je je eigen gedichten vindt overstijgen boven al de andere?”

“Nee”, zeg ik, “want er zijn dichters die ik beter vind dan mijzelf. Ondanks dat ik mijn dingen mooi kan vinden.”

“Dat kan niet”, spreekt de andere kant.

“Ben je getrouwd?” vraagt de tafeldeler in de pauze.

“Doet dat terzake”, stel ik als wedervraag.

“Nou”, zegt de ander, “een relatie geeft vaak heel wat shit, en vanuit shit kun je de beste gedichten schrijven.”

“Da’s waar”, zeg ik, “maar shit kom je altijd tegen, in welke vorm van relatie dan ook.

Daar hoef je niet eens een relatie voor te hebben. Dus waar wil je heen?”

“Sorry, dat was een domme vraag van mij” hoor ik de ander zeggen.

“Nee hoor, iets is nooit dom. Maar welk antwoord je krijgt moet je maar afwachten.”

Stilte.

“Wil je straks een wijntje met mij drinken na afloop?”

“Nee, helaas, ik rij met iemand mee.”

“Maar dan kan diegene toch wel even wachten?” is het antwoord.

“Nee”, zeg ik, “want zo werkt dat niet. Je past je aan aan degene waarmee je terug kunt rijden.”

“Zullen we ruilen?’, vraagt de erotische dichter. “Gedichten ruilen. Jij de mijne en ik de jouwe.”

“Als jou dat gelukkig maakt, prima.”

We ruilen gedichten en godzijdank is hij later alweer vertrokken.

Jemig de pemig, denk ik, die is wel erg noodruftig…..

Weer zo’n hopeloos geval.

Ik heb maar niet gezegd dat daar pillen voor zijn.

© JELOU