In dit
walhalla van glazen wanden
waar doodgevroren
bonen
pizza’s
amuseren, vis gekoold
en opgetast
de kazen staart
boterbriefjes
cijfers prijken
naast meters
vla en vla en vla
schuifel jij
rond over tegellijnen
de paden op
de lanen in
je blikken
statisch, recht vooruit
als zouden
schappen flatgebouwen
die jij
voorbij op weg naar huis
onwetend
welke voordeur
ik buig mij
voor een grijze graaf
verstopt in
theepartijen
tot plots
een warme hand mijn rug
mijn titel
Buurvrouw hardop uitgesproken
daar sta je
dan, stralend als een kind
alsof ik de
enige bekende
in dit
walhalla van vergeten
en wijl ik
mij strek naar rap omhoog
grijp jij
mijn hand en houdt hem
als wil je
nooit meer los.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten