Hoe vreemd
ik mij
in ouder
maar met de
dag weer jonger
de levenslust
voor al wat
nieuw
het immer
willen weten
het achterste
van tongen
zonder
pardon nabij
Hoe thuis
ik mij
in dagen
die immer
onvoorspelbaar
waar tijd
slechts geldt
als noodzaak
roept
gisteren haast
vergeten
waar vaste
leefpatronen
omver of
aangepast
hoe lief ik
mij
dan koester
in soms een
dag structuur.
© JELOU
De tijd vergeten, gewoon zijn!
BeantwoordenVerwijderen