EEN MEDIUM

Soms wil je duidelijkheid.

Antwoorden op vragen die je maar niet loslaten.

Vragen die je doen malen en zich herhalen terwijl je voortdurend in de spiegel kijkt.

De spiegel die jou weerkaatst, maar die geen antwoorden voorradig. Behalve dan dat je er prima uitziet en menigeen zich afvraagt waar je je druk om maakt.

Je gaat door met het leven van alledag.

Je gooit je vragen aan de kant, gaat door met leven en wat de dagen je brengen, in de hoop er ooit een antwoord uit te halen. Want zo gaat het leven.

En op een dag ZIE je het opeens. Dan is het ANTWOORD daar!

Niet dat ik zo van het ‘verlichtende’ ben (al schijn ik uitstraling te hebben), maar soms komt dat zo in je schoot geworpen.

Soms zie ik antwoorden, zomaar opeens.

Zomaar, in een ander. Door een gesprek, een blik of iets gevoelsmatigs.

Of door de natuur waarin ik me af en toe begeef.

En dan laat ik het gewoon gebeuren. Op me afkomen wat er op me afkomt, en tijd bepaalt dan wel wat er duidelijk moet worden.

Maar soms is de nood zo hoog, het malen zo verwarrend, dat je meteen een handvat nodig hebt, een sein, een teken dat je het goed doet of juist een ander pad moet gaan.

De een gaat bidden, de ander mediteren, of weer een ander neemt een borrel.

Uiteraard is het meest aardse dat je je dan vervoegt bij een psychiater, maar gezien de hoogte van het huidige ‘eigen risico’, ben ik daarvan teruggekomen.

In zo’n geval raadpleeg ik eens per zoveel jaar een medium.

En dat terwijl ik als nuchtere koe ben met beide hoeven op de grond sta.

Met Medium bedoel ik hier trouwens niet een soort Sherry, mocht de lezer hieraan gaan twijfelen. Ondanks het feit dat bekenden dit meteen in beeld hebben.

Een medium. Echt waar.

Zo iemand die boodschappen doorgeseind krijgt van hierboven. Van het hiernamaals.

En je wilt het geloven of niet, maar ondanks de hoge gesprekskosten, ben je uiteindelijk goedkoper uit dan het raadplegen van een psych per uur. Want in 1 uur krijg je alle antwoorden waarnaar je op zoek bent.

Voor de tweede keer sinds 7 jaar heb ik de kans gegrepen. Een mooi getal vond ik. Het werd weer eens tijd.

En verdomd als het niet waar is: het was confronterend en verbazingwekkend tegelijk!!

Geen Jomanda-gedoe, maar doodgewoon een gesprek met een doorgeefluik van het hiernamaals. Iemand waar ik een naam aan gaf en die meteen een beeld kreeg doorgestuurd waarbij mijn mond open viel van verbazing!

Hoe kon zij dat weten! En dat, terwijl ik niets gezegd had, alleen een naam genoemd.

Het beeld dat zij schetste was te absurd voor woorden. Niks niet iets vaags, iets wat iedereen kan verzinnen. Nee, een perfect beeld van wie diegene was zoals ik die kende.

Ik loeide van herkenning, hetgeen de ander wederom een zeer warm gevoel gaf en een bevestiging dat het goede spoor gezamenlijk gedeeld werd.

Beelden die uitgewisseld werden klopten als een bus, inzicht in relatie- dan wel liefdeszaken waren verbijsterend, en de adviezen die ik kreeg waren aards en realistisch, zoals een koe gras graast zoals het haar betaamt.

Hét antwoord was daar, en de stappen duidelijk.

Zelfs een passe-partout omheen mijn privé-leven werd duidelijk geschetst, en dat, terwijl ik nauwelijks iets meegedeeld had. En dat is per definitie een unicum ;-)

Oké, het kost je dan een goudmijntje aan telefoonkosten, maar met een nog niet opgebruikt eigen risico blijft het altijd nog goedkoper dan de reguliere hulpverlening.

En je hebt waar voor je geld. Als je voelt dat het goed is, en je informatie krijgt waarvan men niet kan weten.

Dat is dan het persoonlijke bewijs.

Soms wil je duidelijkheid.

En die krijg je.

Eens per 7 jaar wil ik dat. Het is een symbolisch iets.

Het scheelt zoeken naar het juiste pad, en vele frustraties en vraagtekens.

En het klopt steeds als een bus.

(Arriva kan jaloers zijn).

© JELOU