Vaak, zo
vaak
droom ik
mij een wereld
vervreemd van
dat
waarin ik
nu
mij alles
onbekend
rondwarend en
op zoek
naar wegen
gebouwen,
mensen
die mij
veilig
vraag ik
mij naarstig af
waar ik
beland
in welke
tijd ik mij
begeef en
wat te doen
en wijl ik
rondkijk
mij verbaas
over
hoe imposant
de bouwsels
hangend in
het niets
dan lucht,
lucht
neem ik een
trap
die mij
naar boven
Dali-gelijk
maar zo gewoon
hemelgewelven
door
als ben ik
thuis
maar toch
vervreemd
geen angsten
kennend
doch enkel
overdonderd
doordat wat
ik ooit dacht
bewaarheid zie
en net dán
keer ik terug.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten