Ik heb naar
jou verlangd
als
krakende bedpanelen
de
nostalgie
van een kierende
deur
opnieuw
geïnhaleerd
uit de tijd
dat jij
je
nachtlampje nog miste
nooit had
ik zo lief
onze
pyjama-dagen
ruikend
naar Robijn
opdat het
zweet onzes aanschijns
geen
nachtvreugd zou verraden
als iemand
plotsklaps langs
niet dat je
zoveel vrienden
-zover ik
weet enkel de hond-
maar ik
begreep je wel
al vraag ik
me nog steeds af
wie op wie
viel
jijzelf, de
hond en ik.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten