GRATIS HEEFT GEEN STATUS

Het lijkt absurd in deze tijd van crisis, maar ondanks de vele ontslagen, mensen die financieel aan de grond komen te zitten, blijkt een groot deel van ons vaderland (lees: het werkend deel) geen benul te hebben van wat het betekent om niet meer ‘aan de bak’ te komen.

Laat staan hoe het is om van de bijstand te leven. Alleen het wóórd al…….

Onder een groot deel van de bevolking is dat nog steeds een onontgonnen gebied, oftewel een ver-van-mijn-bedshow waarbij beeldvorming zo krom als een hoepel.

Helemaal bij het woord ‘vrijwilligerswerk’. Want wie werkt er nu ‘gratis….’

Raak je op je werk in gesprek met iemand die enthousiast is over de instelling en het enthousiasme waarmee het team de zaken runt, dan krijg ik regelmatig de vraag: ‘En, wat doe je in het echte leven?’ Als ik dan vraag wat ze met het echte leven bedoelen, vragen ze je wat je dan als betaalde job doet. Want zoiets als dit doe je toch niet voor je bestaan……

Vertel ze dat je niet meer aan de bak komt en dit vrijwillig hebt gekozen, en plotseling is de gespreksstof teneinde. Men kan er niet bij. Zoveel energie steken in iets dat niet betaalt.

En opeens lijkt de interesse verdwenen, terwijl er in zo’n onderling contact toch nog meer leuke zaken zijn om over te praten. Niente. Men vindt het onbegrijpelijk.

‘Dat jij niet aan de bak komt’, zei laatst een kennis die net met pensioen.

‘Nee laiverd’, zeg ik, ‘ik ben reeds te oud, al heb ik een prima CV waarmee ik overal inzetbaar ben. En zo velen met mij.’ Zij kan het niet bevatten.

Een contactsite op internet waar allerhande alleenstaande ouders elkaar hetzij virtueel, hetzij in het echt kunnen ontmoeten. Lijkt mij een leuke optie, want in de buurtsuper in mijn wijkdorp kom ik weinig mensen van mijn kaliber tegen. Dus wie weet.

Spontaan reageert er iemand en al snel volgt er een spontaan en wederzijds aangenaam schrijfcontact. Interesses en levensvisie blijken dezelfde, functies in werk evenzo, tot de ander vraagt eens iets meer te vertellen over je werk.

Zo gezegd zo gedaan. Je vertelt enthousiast over je werk, vermeldt erbij dat je helaas niet meer betaald aan het werk bent maar vrijwillig, en wat voor bevrediging dat biedt…….

En opeens wordt je mail niet meer beantwoord.

Ok, het is vakantietijd, dus die ander zal het druk hebben met zijn kind, werk of anderzijds en je wacht gewoon. Maar na een week nog geen respons.

Dan plotseling volgt er een kort mailtje van één zin: ‘we passen niet bij elkaar.’

Vreemd vind ik dat. En eigenlijk ook weer niet.

Vreemd, omdat je jezelf afvraagt wat onderling contact te maken heeft met iemands financiële situatie, want er is immers geen sprake van ‘samenleven’ of wat dan ook.

In dat laatste geval zou ik me absoluut kunnen verplaatsen in de ander. Niemand wil iemand die afhankelijk is van de bijstand. Kan ik me goed voorstellen.

Anderzijds vraag je je af wat belangrijker is: de persoon of het inkomen. Want immers: inkomen geeft zekerheid en status. Héb je iets dan bén je iemand.

Soms voel je je haast een outsider die net de Nederlandse status heeft gekregen.

Geen koophuis, geen spaargeld, geen royaal opgebouwd pensioen, geen auto, geen kids die op een hockeyclub zitten of anderzijds (alhoewel aan intellect geen gebrek), en dan ook nog eens geen betaalde baan!

Alsof je achterover geleund vanuit je luie stoel niks doet en gratis je hand ophoudt.

Godzijdank heb je dan nog bewust niet genoemd dat je bij een voedselbank loopt.

Want dan wordt het pas heftig!

Dan heb je afgedaan, word je geschaard onder de randgroepen der maatschappij.

Hopla! Beeldvorming compleet!

Hoe triest. Immens triest. En hoe onwetend en de kop in het zand.

Het kan een ieder overkomen. De beste buurman met de beste baan.

De beste ZZP-er die alle levenslust geïnvesteerd heeft in het opzetten van een zelfstandige onderneming met het beste ondernemingsplan ooit.

Het maakt niet uit.

Alleen de ‘gesettelde orde’ heeft er nog geen weet van. Waarom zouden ze ook.

Tot het moment dat ook zij op de waagschaal komen. Dan wordt het heet onder de voeten.

Dan zou de auto weg moeten en zouden ze (schande oh schande) niet meer op vakantie kunnen. Dan zouden ze meer zelf moeten koken en minder uit eten. En wat dan te doen zonder oppas…… Heftig!

Ondertussen werk ik gratis, besef ik hoezeer basale dingen van belang, gun ik iedereen de luxe die hij of zij zich kan permitteren, maar heb er zelf vrede mee dat het leven is zoals het is. En dat geeft enkel rust en daarnaast een tevredenheid, omdat het steeds maar weer lukt de maand rond te komen zonder in de schulden te staan. Mede dankzij vrienden die in hetzelfde pakket zitten. Je wordt er in elk geval zeer creatief van en houdt er daadwerkelijke vrienden aan over. Gewoon om het feit dat niemand iets te verliezen heeft. Ego’s doen er niet meer toe.

Daar overleef je niet mee.

Voor mijn kinderen hoop ik echter op een mentaliteitsverandering.

Ik kan het hendelen, maar zij…………

© JELOU