Tijd spint
draden
suikerglas
legt vager
vast
naarmate jaren
je silhouet
enkel nog
lijnen
in zacht
verdwijnend
inkt gezet
een blikken
doos
mijn
heimwee-weten
waar jij
versleten
mij altoos
je diepste
aard
gepland in
genen
die mij
omheen en
opnieuw
gebaard
tijd spint
draden
suikerglas
maar zo jij
was
blijf jij
mij nader.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten