WOORDWAARDE

Tracht mij te overtuigen

en ik zal emoties tellen

gedachten omkaderen

de spiegel vragen

waar mijn recht

een oordeel te vellen

hij zal kaatsen

waar ik de bal verwacht

mijn intuïtie doen volgen

omdat onderbouwing

vaak een statement

met enkel hersenvocht.

© JELOU

IN BEWEGING

Zolang de blik

gericht op kansen

hoe onmogelijk iets lijkt

vertrouwen

in het eigen kunnen

positief van aard

zo zal geheid

elk afscheid waard

opdat iets nieuws geboren

daar keuzes

nooit gaan om verloren

doch slechts om dat

waar men vooruit.

© JELOU

GELD SCHIJNT NOG IMMER NAAM

Hoe zal ik mij noemen
in tijden waar geld
nog immer vooraan

status zogenaamd
totaal onbelangrijk
zolang uit eten
cultureel vertier
vakanties beleven
een doodgewoon iets

Hoe zal ik mij noemen
als luxe mijn fiets
en een goed bed te gaan?

© JELOU

METAMORFOSE

Je tafel

heb ik afgeplakt

met circumflexen

het kostte

mij een tijdsbestek

van al jouw twijfeldagen

de komma’s niet geteld

niet dat het

afdoet aan het blad

dat laat ik ongeschonden

maar dat zwart

met witte laden

was zo onsamenhangend

daar moest een klemtoon bij.

© JELOU

MEEDOGENLOOS

Laat mij toosten
op dat
wat nieuw mijn pad
mijn weg mag kruisen 

opdat het oude
mag vergruizen
kalk mijn botten
minder broos

laat mij proeven
van dat
wat nog te gaan
mijn smaak bepalen

opdat ik oude
slecht vermalen
tijd te boven
rücksichtslos.

© JELOU

DE DARTER

Overmoedig schiet hij pijlen

het dartbord

ongenaakbaar mis

de roos

grijnst ongeschonden huid

naar afgekalfde muren

zij weet

zich vast omringd

door honende getallen

maar hij

hij denkt zich meester

verwijt zijn pijlen krom

alleen de club

laat hem gestadig

meewarig om gedoemd gewin.

© JELOU

GRENZEN VOORBIJ

En telkens weer

als paden te mistig

schijnwerpers geen nut

blijf ik mijn tred volharden

totdat flarden

duister ’s nachts mijn bed

mijn ogen waakzaam uitgeput

en als vanouds

lees ik mij weer grenzen

die ver en overheen

omdat ik ginds wil komen

doch waar bomen

mist zó ingebed

wijst opnieuw een pad mijn heem.

© JELOU

WEET JE NOG SCHAT

Weet je nog

van toen je doodging

en de kinderen niet thuis

dat ik je heel eerbiedig

in de vrieskist

boven de frikadellen

het viel me zwaar

maar afscheid

moest gezamenlijk

de kinderwens

om jou verstijfd eruit

heb ik nooit ingewilligd

en sinds de plechtigheid

hebben we nu

een koel/vries-combinatie

waar enkel nog kroketten.

© JELOU

DAT SPROOKJE

Lees mij nog eens voor

dat sprookje

waarin jij prins

op een gekreupeld ros

dyslectisch hinkend

op zoek naar haar

met drie maal letterwaarde

dat sprookje

waar jouw koninkrijk

een hoofd vol plofkipganzen

die gakkend waakten

over het klatergoud

en al die padden

die broederlijk jouw mond

en onze dans ontsprongen

omdat het ritme

duizend en gene nacht.

© JELOU

ZO LIEF HEB IK

Zoals je eet

het vlees des vlezes knaagt

tot knerpend bot

vet je tandvlees sopt

een grot vol druipsteen

drillende tonsillen

een achtergronddecor

voor bij het kaarslicht

zo lief heb ik

jouw hemelsbrede tafelblad

waar sputters zich

romantisch het damast

en ik goddank op afstand.

© JELOU

HERFSTIG

WAAR ROOK IS

In de ashoop

graai ik naar restjes

verkoolde billijkheid

ze smeulen nog wat na

net als je lach

die slecht geretoucheerd

een grimas

Acteren

was nooit mijn ding

ik heb er geen neus voor

doch brandhaarden

ruik ik van verre

zelfs als ze

nog niet aangestoken.

© JELOU

HELDERHEID

Mijn naam

is makkelijk te spellen

hij toont zich transparant

doch als letters kant

noch wal geraken,

het plafond dyslectisch

zo noem mij doof

mijn gebaren soms

obsceen, maar duidelijk

al naar gelang de nood.

© JELOU

WAT GEWOON IS

Laten we lachen

plagiaat plegen met dat

wat ons bekoorlijk

verdwijnen

voor hen die toezien

doch enkel blind

al wat rest

zullen de riten:

dichtslaande deuren

een gestalde fiets

lichten in de kamer

en ergens

zal een hond aanslaan

als komen wij thuis.

© JELOU