En telkens
weer
als paden
te mistig
schijnwerpers
geen nut
blijf ik
mijn tred volharden
totdat
flarden
duister ’s
nachts mijn bed
mijn ogen
waakzaam uitgeput
en als
vanouds
lees ik mij
weer grenzen
die ver en
overheen
omdat ik
ginds wil komen
doch waar
bomen
mist zó
ingebed
wijst
opnieuw een pad mijn heem.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten