Als dagen
als een zwaar beladen trein
de week
voorbij kaboemt, ik slechts kan zwaaien,
zo tracht ik
mij een rustig spoor te paaien
waar
treincoupé’s nog lang het zicht aan zij
opdat
bewegingen achter de ramen
volop geregistreerd.
Mijn krimpend brein
zich achteraf
voldoende ingeseind,
en wetend
wat voorbij of ras nog gaande.
Maar mocht
het spoor ontegenzeg’lijk slecht,
vertragingen
de orde van de dag,
de aankomsttijd
per trein niet te voorspellen
zo zal ik mij
een pauze vergezellen
die enkel tijd
besteedt aan wat vermag,
daar rust
nooit roest wanneer zij levensecht.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten