DE GROOTSTE FARCE: PASSEND ONDERWIJS

Je zult het maar hebben. Een jarenlange diagnose die niet klopt.
En middelbare scholen die het titeltje niet begrijpen en een plan van aanpak maken die niet van toepassing is. Zo blijkt.
Een huiswerkklasje na schooltijd waarin je leert structureren, een agenda leert beheren en zo een overzicht kunt houden.
Beneden alle peil, want dat kun je juist heel goed.

Je werd hoog ingeschaald in het basisonderwijs, omdat je alles ervaarde als herhaling.

Niet dat je leerde leren, maar enkel ingeschat werd door een CITO en de meetellende samenwerkingsprojecten binnen een groep .En niet te vergeten je analyserend vermogen.
Oké, je bent geen prater, maar áls je wat zegt snijdt het hout.
Absoluut Gymnasium dus.

Het eerste jaar ging redelijk. Het tweede was te zwaar. Motivatie verdween en slechte cijfers werden een feit. Hmmm….lastig.
Optie: een niveau lager. HAVO dus. Dat zou de druk verminderen en dit zou haalbaar zijn.
Op zoek dus naar een passende school.
En eindelijk gevonden, al bleek de klas met het juiste niveau vol.
Oké, dan nóg een stapje lager. En nog wel met intensieve begeleiding. Oftewel: een speciale klas.

Niet dat er die twee jaren daar begeleiding aanwezig was, maar toch: hoge cijfers werden behaald. Enkel de concentratie werd al snel minder door een te drukke klas en docenten die die geen verstand bleken van orde houden.
Achteraf gezien ook niet onlogisch, want in die tussentijd veranderde de school van ‘speciaal onderwijs’’ naar Montessori. De nog ietwat bekwaamde docenten werden al snel vervangen door andere.

Nieuwe optie: doorstromen binnen dezelfde school naar regulier onderwijs. Alhoewel op een andere locatie.
In eerste instantie onmogelijk, want zoiets gebeurde nooit binnen het schoolsysteem.
Maar na een lang gevecht werd een uitzondering gemaakt.
Je kon doorstromen en, met het inschakelen van een leerplichtambtenaar zou alles goedkomen. Geweldig!
Alleen liep je oude school zeker een leerjaar achter met het reguliere, maar daar zouden we nader over horen. Niente.

Dus wachten op berichten om kennis te maken met de nieuwe school.
Ook niente. Maar alles zou goedkomen.
Het nieuwe schooljaar starten met niks dan onzekerheid.
Je bent aanwezig op de dag dat boeken uitgedeeld worden, maar niemand kent je.
Je hebt een pakket gekozen waarvan je niet weet of het past, maar begeleiding daarin was er niet. Dus de boeken maar halen, al weet je al dat dit niet hét pakket is. Dus ook niet in welke klas je komt. Ze zullen het wel zien.
Een overdracht van de oude school is uitgebleven.

Je gaat naar de nieuwe school. Lessen kun je nauwelijks volgen, de helft begrijp je niet en je voelt je vreselijk afgaan. Je durft niet aan te geven dat je weinig begrijpt, al geef je wel aan in een gesprek met de betreffende mentor dat je je niet op je gemak voelt.
Hij is vertrouwd voor jou, en denkt dat het wel meevalt. Alles komt goed. Kwestie van wennen.

Maar uiteindelijk went niets. Erger nog: je neemt lesstof niet op, kunt huiswerk niet maken en alles wordt een grote brij aan ellendig-voelen en je nergens meer op kunnen concentreren.
En jij kunt niet onder woorden brengen hoe dat komt. Je snapt er zelf niets van.
Resultaat: depressie en niets meer willen.

Dan volgt een kreet om hulp. Je weet het niet meer.
En verduld: er kómt direct hulp. Reden: te groot verzuim, dus acuut geval.
Intensieve thuishulp wordt geboden, met als advies: school even laten voor wat het is, en meteen sleutelen aan het eigen ik. Met als start een nieuwe diagnostiek uitvoeren.
En het resultaat komt er. Doch een heel ander plaatje dan gedacht.
Waar Gymnasium te hoog gegrepen.
Maar de thuishelper blijkt positief en herkent je problematiek.

Dus school wordt benaderd. Gesprekken gevoerd voor een Plan van Aanpak.
Dit blijkt op school onmogelijk. De enige optie blijkt iets individueels, al moet de concrete uitvoering nog besproken worden.
Je kunt voorlopig niet meer op je nieuwe school terecht door je grote achterstand. Verzuim lijkt de reden, echter vergeet men de achterstand die je al had toen je je aangemeld had.
Dat blijft in de doofpot.

Wat er overblijft is een ‘voorstel’ om elders individueel les te krijgen met daarnaast hulpverlening (God moge weten wat).
Het is een VOORSTEL, maar meteen wordt door de school aangegeven dat, als je weer op ‘niveau’ bent, en je terug mocht willen keren, je nooit meer verzuim mag hebben.
Dit alleen al legt zo’n grote druk op alles dat je niets meer ziet zitten.

En nu wacht je op het uitvoerige verslag van de school middels de thuishulpverlener.
Die meteen ook voor het laatst is, al begreep die jou helemaal.
De hulp wordt nu geboden bij de instantie zelf, maar niet zo intensief als je zou willen.
Er blijkt nogal een verschil in communicatie tussen thuishulpverlener en hoofdbehandelaar binnen de instantie, waar je nu onder valt.
En alles begint van voor af aan.
Het vragenvuur vandaag was een herhaling van wat er thuis ook al gedaan was.
Maar jij moet wél vóór de vakantie beslissen of je het eens bent met het voorstel om (weer) elders onderwijs te gaan volgen, samengaand met een wekelijks bezoekje aan de hulpinstelling.

Maar eigenlijk weet je het niet meer.
Behalve één ding: je wilt niet opnieuw verkassen. En zeker geen individueel onderwijs volgen, omdat je dan klasgenoten mist. Eenzaam ben je inmiddels al.

© JELOU