Tussen uiterwaarden
laat zij
haar landschap drogen
tot zon verleden
stilt
oude vellen
legt zij af
als offer aan
de goden
opdat haar
nieuwe naaktheid
gezuiverd van
wat was
zij zalft
zichzelf met olie
bewierookt droge
tranen
en langzaam laadt
de ziel zich op
met verse
atmosferen
haar nieuwe
huid oogt broos
maar haar
serene blikken
vertolken een
intense kracht
in zachte
aardetinten
en zoekend
naar wat luwte
oogst zij
een onbevangenheid
die zij zich
nooit gedacht.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten