EEN NIEUWE FASE

Tot voor kort dacht ik nooit in fases. Of ik nu dertig was, veertig of vijftig, ik omarmde elke dag alsof leeftijd er niet toe deed. Omarmde alles alsof ik immer twintig.

Oké, ik geef toe dat een handstand mij niet meer lukt, evenals de 4-mijl-run (mijn botten sleten al bij het aanzicht), en roken doe ik nog steeds bewuster trouw.

Maar sinds ik verkast, mijn kat PTSS, mijn buurman nu buuf, bekenden bij bosjes reeds aan de rollator of op sterven na dood binnenshuis leven omdat de buitenwereld te heftig, heeft mij dat toch aan het denken gezet.

Is dit het leven van een 50-plusser? Moet ik mij nu senior noemen?

Dat weiger ik nog steeds, al knerpen mijn botten tijdens het opstaan, krijg ik kramp bij standje ‘bovenop’, vergeet ik namen van hen die ik elke dag zie, en weet ik niet meer waarvoor ik in de Jumbo ben zodra een bekende mij aanspreekt.

Het is echter een feit: ik zit in een nieuwe fase.

Weliswaar eentje waarin steeds meer begrafenissen plaatsvinden, mijn boezem een volume bezigt waar je U tegen zegt (in verhouding tot de rest van mijn gestel), ik kieskeuriger word als het gaat om vriendschappen, omdat ik merk dat mijn golflengte verandert.

Ik heb behoefte aan nieuw elan, nieuwe geestdrift die verder gaat dan gezellig in een veilig clubje huis-, tuin-, en keukendingen doen.

Het is een fase met afgebakende grenzen.

Ik verken de wereld meer dan ooit, heb een ruimdenkendheid van hier tot Tokio, maar tegelijkertijd werpt mijn mensenkennis kritieke blikken op dat wat normaal gevonden moet worden.

Ik overdenk ja en nee, noem transgenders uit respect ‘het’ als het geslacht niet duidelijk is, al noemt men mij dan juist racistisch. Ik kijk gewoon met andere ogen. Ogen die zien en enkel benoemen. Niet meer dan dat.

Ik benoem stereotypen (hokjes genaamd) om enkel een beeld te duiden. En zie, de jongere generatie ageert, terwijl het slechts een typering is en geen veroordeling.

Hierin kenmerkt zich de generatiekloof, en tegelijkertijd de fase waarin ik ben beland.

Dat ik Jett Rebel een lekker ding vind wil niet zeggen dat ik een cougar ben. Integendeel.

Mijn favoriet blijft Frank Sinatra, en ik zoek echt geen vaderfiguur.

Deze fase heeft iets van de puberteit maar dan anders: te oud voor het tafellaken, maar nog te jong voor het aflegkleed.

En ondertussen wax ik mijn benen, net als mijn kinderen, omdat het oog wat wil als ik op hakken loop. Draag ik jurkjes die ik eerder nooit gedurfd.

En voor het eerst voel ik mij vrouw en geen belegen moeke.

© JELOU