Je bent
verworden tot een schim
dolend in
krochten van je ziel
en ergens
tussen moerassen
zoek jij je
nestgeur
waar addergebroed
zich schuil
vraag jij je
af waarom de dood
geen tranen
plengt maar haat
zand erover
immer nog schreeuwt
daar jouw
hartslag deels
ontnomen om
ten onder
en als een
aangeschoten hinde
vuur je
vloeken af op het behang
brandmerk
jij de duisternis
als
aflaatbrief
voor hen die
jou ooit vinden
maar doorheen
je schaduwranden
vang ik af
en toe een glimp
een oogopslag
die echt de jouwe
alsof je
even weer
terug van
weggeweest
als weet je
je plots weer het nu
en vraag je
mij wat het vandaag
maar
onderwijl verlies ik jou
ga jij terug
naar daar
waar
promillages het moeras.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten