dat je lijf
een bouwval
verzonken in
een joggingbroek
waar vlekken
ranzig
je weerbarstige
huid schrapen
eten slechts
een herinnering
die met de maanden
vervaagt
dat je geest
hout sprokkelt
in een
uitgedroogd brein
elk mens nabij
een stille vijand
die met hellevuur
bestreden
je kamer een
veilige vesting
gebarricadeerd
met huisvuil
dat ik met
lede ogen
jouw teugels
vrij moet laten
omdat je
drang tot kaalslag
enkel nog vriendschap
kent
met zware
dranktremoren
en leegte
vol met vuige taal.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten