Mijn man vervalt
hij lijdt
aan herfst
wordt met de
dag
steeds kaler
zijn lippen
ooit
frambozenrood
zijn nu
verbleekt
en schraler
Vanochtend
vroeg
stond hij
verdord
wat door het
raam
te gluren
zijn naaktheid
weer
meer schors
dan vel
ik hoorde het
grof schuren
Geen blad
neemt hij
meer voor
zijn mond
ook daar is
herfst
geboren
zijn nerven
zijn
geënt op toén
het heden
kerft
geen sporen
Maar wanneer
ik
hem Liefste
noem
lacht hij de
zon
de zomerzon
die net nog
niet
verloren.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten