Vanmiddag
had ik het nog over jou.
Ik verhaalde
je als uitvergroot fragment,
als onderdeel
van mijn levensserie.
Men vroeg
mij naar de impact die jij had
en tal van
beelden vlogen als een film voorbij.
Ik zocht
naar klanken, naar kleuren.
Trachtte ze in
tijd te rangschikken.
Maar tijd
leek niet belangrijk.
Want als een
rode draad liep jij door alles heen.
In leven, in
dood en zelfs nog verder.
De
levensader die me aanzette tot nadenken.
Die mijn
visie op het leven veranderde.
Mij deed
beseffen hoe fragiel een mens.
En even
schoot mijn gemoed weer vol.
Maar onderaan
de bladzij zag ik een knipoog.
Ik las hem
hardop voor.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten