Elke dag vraag ik me af
hoeveel staartdelingen
ik nodig heb
om mijn vlechten
te ontklitten
en elke ochtend weer
denk ik slechts drie
maar onderhand
heb ik er vijf
waar na de komma
resten elastiekjes zitten
Die peuter ik dan los
in goeie decimalen
maar wat steeds blijft
zijn van die marginale
vervilte lokjes
die wild verkleven
een vlecht onwaardig
maar ongedwongen speels
laat ik ze los
al vraag ik mij
hoe ik zo onverdeeld kan leven.
© JELOU
Waar hebben wij het over
als we praten over wel dan niet,
gelijk of ongelijk
goed of fout
waarheid of leugen.
We kissebissen rond
met wijzende vingers
en ondertussen willen wij
allemaal hetzelfde.
Zijn wij soms vergeten dat
een ieder een eigen vrijheid
en invulling daarin verkiest?
De een zoekt het in vaccins,
de ander in maatregelen hanteren.
Een volgende komt daartegen
in opstand en verweer.
En iedereen heeft een gelijk.
Want iedereen is een individu
met een eigen gedachtegoed,
gevoel, en prioriteiten.
Met elk een eigen waarheid.
Zelfs specialistische voorlichters.
De een stelt ziektecijfers voorop.
De ander economische waarden.
Een volgende sociale interactie.
En elk heeft zijn gelijk.
Hét crisisevangelie bestaat niet,
noch het overtuigen van elkaar.
Wat ons enkel rest is respect.
Elkaar mens laten zijn met een
eigen verantwoording.
Niemand is elkaar iets verschuldigd.
Zo laat elkaar de vrijheid
om te gaan met deze crisis.
Dat is nu de enige vrijheid die er is.
© JELOU
