Jij zuigt de kieren leeg
waar ons onstuimig stof
het noestig hout verfijnt
losbandigheid
de plankenvloer aaneensluit
muziek deint eigen oren
doorheen jouw bastig bloot
terwijl ik tegels sop
de spreuken in de voegen
met reeds vergeelde sporen
laten een glimlach los
een waterstraal
weerkaatst de glassexmuren
liefde dweilt de treden
het nat op onze ruggen
veertien passen hoog.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten