EN HET GING ZOALS HET GAAN MOEST

Als de geur van nacht weer ademt
late lichten zijn gedoofd
valt het donker wel eens samen
met de beelden in mijn hoofd
van het plein, de stille straten,
naar de kade ver van huis
waar het water
ligt te gapen
tussen schepen in de sluis

en het was zoals het zijn moest
even tijdloos als de nacht
waar het zilte zout gedachten
in jouw blik genoegen gaf,
waar de steigers eeuwig kraakten,
onze voeten op het hout
telkens weer de sprongen waagden
in het altijd zo vertrouwd.

De torenklok deelt wijzers uit
met tijden zonder zorgen
als hoogste punt onder de dijk
waar klein het dorp geborgen,
de kinderkopjes oud en grijs
weerspiegelen in regen,
de stoepen schoon
de ijver toont
van telkens netjes vegen,

de dorpsagent zijn ronde doet
met hier en daar een praatje,
een zagerij zijn geuren spreidt
tot in ons eigen straatje,
gegil van varkens in een kot,
het doffe schot en stilte,
de mosselpan
zijn vocht verdampt
in overal dat zilte.

En het ging zoals het gaan moest
even tijdloos als de nacht
waar wij hoge dijken rolden
door het ruige groene gras,
waar we krukels konden plukken
van de rotsen in de zee
zonder het besef van drukte
want dat lag nog ver in spé.

© JELOU