ONE FOOT IN THE GRAVE

Het moest zo zijn. Deze dag, zoals het kwam….

Poes had, na haar overlijden, reeds een volle week in de vriezer gebivakkeerd. Lekker tussen de slavinken, worteltjes en gehaktballen in. Een vlezig geheel dus..
Ik weet het, het klinkt wat onaangenaam, maar qua soortelijke abstractie paste ze geheel in het assortiment.
De reden voor deze tijdelijke begraafplaats was de absentie van een van de kids. Een tussentijdse vluchtige begrafenis buitenshuis zonder haar aanwezigheid zou een behoorlijk trauma opgeleverd hebben, vandaar.

En nu was het moment supreme daar…..het ter aarde bestellen der katachtige.
Het voorwerk had ik reeds trouw en aandachtig uitgevoerd: het doorklieven van een droge, met boomwortel doorweven stuk aarde, tot een rechthoekig gat, waarin Poes eerbiedig neergelaten kon worden in haar rieten Mozesmandje.

Het ritueel verliep, in aanwezigheid van 2 eigen kids plus vriendje, naar tevredenheid. Geen tranen meer, geen officiële lofbetuigingen, want dat verwerkingsproces was reeds begonnen tijdens poes haar verblijf in den vriezer. Daar had zij al verscheidene rouwbetuigingen neergeschreven gekregen, en nog wat nagesynchroniseerde portretjes van haar, evenals enkele tussentijds gekiekte fotootjes door dochterlief.

Poes rustte in vrede, voorzien van een handmade halsketting, welke het beessie aangemeten kreeg terwijl ze in ijsverstijfde staat in de almachtige vriezer lag te egotrippen. Kids hebben wat dat betreft geen schroom voor de dood of anderszins. Het proces op zich lag continue open en bloot ter inzage, en met enige uitleg werd dat van ganser harte aangenomen en psychologisch ordentelijk in fragmenten in de hersenen gerangschikt.
Lang leve de psychologie!

Aldus de teraardebestelling. Poes werd overgeheveld van een plastic bak naar het sfeervolle Mozesmandje, daar plastic enige tijd behoeft te verteren, als het ooit al eens verteren zal in zo’n eeuwig meegaande PVC-staat. HUP!, tekeningen erop gevleid, laatste groet gebracht, een blankhouten Ikea kastplank erover en de boel kon dichtgegrond worden met de aloude spade. Op de vraag of het hiermede nou geëindigd was gaf ik een bevestigend antwoord, en zie, de kids gingen dartel en vrolijk huns weegs.

Moeders zou nu in gezwinde, doch statige spoed, het graf dichten en er een heilig kruisje op plaatsen ter nagedachtenis aan Poes. Dé poes wel te verstaan….
Zij was het begin van een hele keten poezen, allemaal genetisch familiair belast.
Aldus even een voet schrap gezet op de aarde, enkele centimeters van het graf verwijderd, om alle krachten te bundelen voor het op de schop nemen van een stapel aarde voor Poes haar laatste rustplaats.

Maar Oh Hemel! Zie de voet! Zij zakte plompverloren een halve meter de diepte in!! Wat was dat?? Oh, Grote Goedheid!! Terwijl een lichtverroest ijzeren frame zichtbaar werd aan het daglicht, bleek de voet bodem gezet te hebben in het graf van Poes numero 1, reeds een jaar geleden gaan hemelen rond deze tijd en begraven op voetstapafstand van dé Poes!
Sodeju, als de wiedeweer de wreef eruit gewrikt, snel met de spade een kilo aarde erin gedumpt, om ervoor te zorgen dat ashes-to-ashes niet voor het oog zichtbaar zou worden…zucht!! Dat was op het nippertje…..
Want als middelste dochterlief dat in de gaten had gekregen, had ze het stoffelijk doorgewroete, platgetrapte kattengeraamte aan de buitenlucht hebben willen blootleggen, puur uit anatomische belangstelling…..iets wat mij nou niet bepaald het moment leek, gezien de staat van verwording…..

Afijn, snel alles gedicht dus, en om hernieuwde vertrapping of voetverzinking tegen te gaan, snel wat graszoden elders uit de tuin afgestoken, en daarmede het heilige graf of graven bekleed. En om het geheel wat minder toegankelijk alsmede aantrekkelijk te maken voor opgravingen ( dochterlief is zeer gebiologeerd door de natuur) pootte ik er een lieflijk uitziende Hortensiastruik voor om den toegang wat te verhinderen.

En terwijl ik het tuingereedschap opruimde alvorens de grafgrond geëgaliseerd te hebben, liep kat numero 3 gemoedelijk met mij mee achterdeurwaarts. Hij had inmiddels uitgebreid het hele proces kunnen volgen, ter voorbereiding op zijn toekomstig heengaan een dezer maanden, want ook hij was der dagen oud….

Het moest zo zijn…..zo’n dag als deze……..
© JELOU