Het is zíjn schilderij
waarin hij, alleen maar hij
kan dartelen en draaien daar
waar anderen verbannen,
kan zijn wat hij wil zijn
Doorheen de rode nevel
vol van sereniteit
verglijdt zijn tijd in rust
in daar waar hij bevrijd
verlichte passen zweeft
en zie, ze zijn er weer
de slierten grijs en blauw
als dagen ze hem uit
in ritmisch zachte vingers
om hem, om hem alleen
langs lang vergeten grauw
Hij tracht ze aan te raken
reikt vrij gelijk een kind
de vrolijkheid nabij
maar eenmaal in de buurt
lossen ze op, vervagen
doch zie, ze zijn er weer
en verder gaat het spel
zijn voeten deinen zand
zijn hoofd omringd door
kleuren
in zijn, zijn niemandsland.
© JELOU
N.a.v. het boek BOSIMMER
Geen opmerkingen:
Een reactie posten