PUBERRECENSIE

Dat het echt niet meer kan

moeders daarvoor te oud

een minirok met legging

een felgroene ski-jas

wat zelfs totaal geen mode

en dan dat strakke shirt

waarin je grote tieten

maar verder ben je wel ok

ook met je rimpelbuikje

dat voelt zo lekker zacht

gelukkig maar zeg ik

dan meet ik mij van ‘t zomer

een navelpiercing aan.

© JELOU

DE DIS

Vilhelm Hammershoi  (Nordic Art)

Ze peinst

De delicate schaal

die straks hoog opgetast

gepast de dis zal sieren

geklemd onder haar arm

Hoe warm zijn stem

doorheen al wat geschreven

de inkt haar zo geliefd

gedreven door zijn woord

zijn handschrift gracieus

verheugd was zij geweest

dat hij geïnviteerd

als zeer genode gast

onthaald in warm hun veste

een geste van haar vader

doch de ochtendstond

bracht een brief per bode

excuses vol met inkt

gelinkt aan plots verreizen

hoe spijtig hij dat vond

Ze grijpt

De delicate schaal

hij brengt haar weer naar hier

was haar haast schier ontgleden

ze zal hem vullen gaan.

© JELOU

VRIJ NEDERLAND

 Ik leg mij nuttig neder

zoals mijn land betaamt

naast hem die ik zo lief

al blijkt een donzen dekbed

discutabel van aard

naast haar die zorg behoeft

maar waar de wet bepaalt

dat mensontwaardig luieren

zijn eigen lek betaalt

bij speurtochten naar werk

waar men kanalen vindt

die door gemeentewegen

gemist, dus afgekeurd

naast regels onwelriekend

omdat zij opgeboerd

slechts lades geld vergasten

aan hen die hoog geschaald

maar van de zaak geen weet

ik leg mij nuttig neder

mijn land een loze kreet

de atlas zelfs niet waard.

© JELOU

DE VOORUITGANG

tussen lang vergane dingen

zoek ik een nieuwe naam

mijn geboorteletters schrijnen

overschaduwd

door veranderende tijd

mijn spiegelbeeld vergeelt

roept onvervalst

dat alles mooier

dat alles beter

dat alles sneller

ik laat haar in de waan

van alledag

mijn klank een ongepaste

uit moderne monden

© JELOU

DARTEN

zo uit de losse pols

gooi ik je leeftijd mis

achttien en vier

zijn iets te laat geboren

en mocht mijn laatste pijl

midden in de roos

dan moet ik naar de kringloop

op zoek naar een rollator

ik tracht de laatste worp

te richten op de twintig

mijn pijl stevig gevat

het doel helder voor ogen

gooi  ik met vaste hand

een triple negentien

de score onverbiddelijk:

je kon mijn vader zijn

© JELOU

MIJN EERSTE LEESBOEK

Pim zit voor het huis.

Pim is boos.

Hij mag niet in het huis.

Het huis moet stil zegt pap.

Pap is moe.

Hij ligt op de bank.

Hij slaapt heel lang.

Op de bank ligt een fles.

De fles is leeg.

Pim wil naar mam.

Mam is ook in het huis.

Zij ligt in bed.

Oom is ook in het huis.

Hij ligt bij mam.

Oom komt heel vaak.

Pim is boos.

Hij wil ook bij mam.

Dat mag niet van oom.

Pim is boos.

Pap is stom.

Mam is stom.

Oom is stom.

Maar de hond is lief.

Pim aait de hond en loopt weg.

© JELOU

MIJN GROOTOUDERS

ze waren uiterst deftig

boenwas glom het duur parket

waarop de stoelen stilte

de avonden gevuld

met kruiswoordpuzzelboekjes

zwijgzaamheid beheerste

de damasten maaltijdattributen

de rug gerecht vroeg ik mij af

waar al dat zilvergoed voor diende

naast mijn gewende lepel, mes en vork

doch naarmate ik wat ouder

bleken ook zij slechts simpel mens

mijn oma snurkte als een os

smookte het toilet des ochtends blauw

de geur gelijk het boerenland

waar men een zeer gemengd veebedrijf

© JELOU

YOKOYAMA TAIKAN (Japanese)

DUBBELLEVEN

Elke nacht is het weer raak

ontmoet ik verre vreemden

als zijn zij mij bekend

komen mijn levensfases

gezamenlijk bijeen

waar tijd gelijkgestemd

drink ik gezellig koffie

met hen die reeds vergaan

vraag hen hoe het nu is

om dood maar toch tesaam

met mij hier rond te waren

al voelt het heel normaal

ben ik vaak in gesprek

met iemand uit mijn leven

een wijl mij iets geboden

grijp ik er dwars doorheen

besef ik mij meteen

dat ik een droom doorweven

en als ik dat benoem

valt plots’ling alles stil

hoor ik mijn eigen rede

weerklinken in de rust

ontwaak ik, mij bewust

dat weer een droom vergleden.

© JELOU

MOORDENAAR

 ‘Ze noemden me altijd duister en nu ik hier zo zit en mijzelf niet kan vinden denk ik bijna te weten wat ze bedoelen. Verschijnen in deze vorm moet angstaanjagend zijn. Lucht voelen, hartslag horen, de adem die het gehoor geselt, harder en harder en met iedere stap nader. En dan is er niets, geen schaduw, geen lichte glans op een schouder of golvend haar. Enkel trillingen, vibraties die in onmerkbare, golvende frequenties breken op het lichaam van het slachtoffer. Uiteenspattend in wilde, angstige rillingen die zich met grote snelheid verspreiden door het zachte vlees.........."

Lees verder op   http://www.schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H1.html