De ruimte
straalt een warmte uit
waarin ik mij
behaaglijk
en vreemd
genoeg volkomen thuis
Het is er
licht. Een tafel staat
uitnodigend
te wachten
de kop en
schotels uitgestald
op een ragfijn
gemaasd wit kleed,
bewerkt met
kleurensteken
Plots staat
ze daar, de moeder van
ze schudt
mijn beide handen
en net als
ik mij haar mijn naam,
leidt zij
mij rond in haar bestaan
als kent ze
mij al langer
Ik zie
borduursels overal
in lijsten
of op kleden
zelfs uit
de ramen meters stof
waar handwerk
haar verleden
zachtjes
laat wiegen op de wind
Verwonderd
blijf ik staan en net
als ik haar
iets wil vragen
vervaagt een
glimlach met haar beeld.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten