BIJZONDER

‘Welk bijzonder talent heb jij? ‘ vraagt het hoofd van de nieuwe school.

Mijn kind kijkt mij aan. Ik herken die blik. Ik weet wat ze denkt.

‘Bijzonder talent?’ oppert zij.

Wij weten samen precies wat het opperhoofd bedoelt, maar laten de verklaring over aan haar.

‘Wij noemen kinderen die afwijken kinderen met een ‘bijzonder talent’, zegt het schoolhoofd.

Mijn kind, zo nuchter als een boerenkool, antwoordt: ‘wij noemen dat thuis gewoon een beperking, en zo ervaar ik dat ook. Maar het is zoals het is.’

‘Wij noemen dat ‘bijzondere vlinderkinderen’ oppert het schoolhoofd.

Kindlief hoort alles aan, antwoordt waar antwoorden nodig worden geacht, voelt zich op zich wel op haar gemak en komt makkelijk los.

‘Thuis noemen wij het gewoon een stoornis of beperking, maar het maakt helemaal niets uit.

Het is toch ook zo?? Anders kwam ik hier niet.’

Op weg naar huis zegt ze opeens; ‘Wat een bullshit. Ik heb gewoon een beperking, een stoornis, al boeit me dat woord niet. Het is een feit, en als ik daar ondersteuning in kan krijgen is dat alleen maar beter.

Hoezo ‘bijzonder’? Dat is eigenlijk discriminatie van de mens in het algemeen! Elk mens is uniek. Dus waarom moet een beperking nog eens extra ‘bijzonder’ zijn??

Elk mens is bijzonder. Dus waar slaat dit op! Dit is over-done!’

Ik grijns.

Ze heeft gelijk. Het is zoals het is. Een beperking is niet per definitie een minderwaardig iets. Het is zoals het is. Zolang je kind en jij er maar mee kunnen dealen, dan is het heel gewoon.

Het feit dat je het niet mag benoemen zoals het is, dat is afwijkend.

Benoem gewoon alles zoals het is.

Daar is niks mis mee. Het is maar net hoe je het benadert.

Of je nu vlees-eter bent of een asperge-liefhebber……so what ;-)

© JELOU