VREEMDE WAARDEN

Het is bezoektijd in de jeugdinstelling.

Met klotsende oksels sta ik voor de deur. Na uren drukken op de intercom en het noemen van mijn naam zwaait de deur open. Sodeju: airco! En dat in bezuinigingstijd!

Ik doe een rondedans in de hal, ongeacht of men mij observeert vanachter spiegelglas.

Een vrolijke jongeman betreedt de hal en schuift achter de balie.

Ik overhandig hem mijn ID-kaart. ‘Uw mobieltje mag u in de kluis leggen’, zegt hij, ‘hier is de sleutel’. Mijn schoudertas mag ik gewoon meenemen.

‘Moet ik mijn tas niet in de kluis leggen?’ vraag ik onnozel. ‘Nee, alleen uw mobieltje. Wij zijn wat soepeler geworden met de regels. U kunt doorlopen naar de bezoekershal’.

Jeetje, als ik dat geweten had, denk ik. Wat een beveiliging! Wat zou ik allemaal niet mee hebben kunnen nemen!

‘Weet je wel wat ik allemaal in mijn tas kan hebben?’ zeg ik de jongeman. ‘Een pistool om iemand voor zijn kop te schieten, een mes voor als mijn dochter nog een appeltje te schillen heeft met een groepsgenoot…. Of een stuk glas zodat ze zich kan snijden, en wat dacht je van een potje pillen, een spuit en heroíne, of vergif voor in de koffiebekers van de leiding, of bankbiljetten om iemand om te kopen….’.

Hij glimlacht en ik mag verdergaan. Zelfs met het ongecontroleerde plastic tasje waarin wat korte broeken en 2 shampooflessen.

‘Dag lieverd, hier zijn je korte broeken. Oh ja, en ik heb er nog een stoer t-shirt bijgedaan in dezelfde kleur’.

De broeken worden in het bezoekerstoilet gepast maar al snel komt een bezorgde dochter weer terug, uitgedost in een van de broeken.

‘Mam, die mag niet! Dit is veel te kort!’ zegt ze teleurgesteld. ‘Te kort?’ zeg ik, ‘maar lieverd, ik heb nog wel de degelijkste soort uitgekozen die je halve bovenbenen bedekt!’

‘Ja, maar dat mag dus niet. Blote benen zijn aanstootgevend! Net als dat shirt zonder mouwen. Het is wel hooggesloten, maar blote schouders zijn ook uit den boze!’

Op dat moment loopt er net een groepsleider langs en mijn kind vraagt zijn mening over haar nieuwe kleding. En helaas, het is niet volgens de regels. Een korte broek mag, maar moet tenminste tot net boven de knie reiken.

Míjn broek zakt ervan af, al draag ik er geen.

Op datzelfde moment paradeert een groep jongens met begeleider ons voorbij.

Afgezakte bloemetjes-shorts, waarbij het schaamhaar nog net niet zichtbaar, en blote basten waarbij de begroeiing duidelijk aangeeft in welke ontwikkelingsfase men verkeert.

De begeleider draagt een bermuda, een degelijke geruite.

Hij groet. Ik knik terug.

Je zult maar een fetisj hebben voor mannelijke kuiten, denk ik nog…..

Of voor kale mannentorso’s.

En wat te denken van behaarde tenen in badslippers!

© JELOU