Zij rijgt hem aan haar vingers
spiest hem
door het hart
het hare
arm en onderkoeld
Haast onwetend
lokt zij hem
schijnbaar bleu
de piercing
in haar navel
obsessief bezeten
reikend naar
het licht
Ze toont
haar lach
tronend boven
zie-mij-jong
haar blanke
huid
één strakgeboorte
verder
striae onherkenbaar
‘Jij mooi’,
zegt hij
de macho-Turk
vanvandaag
hij weet
zich man
weet zich
wachtend
op wat voor
voer hij wenst
Zijn omgeroepen
nummer
een maskerade
een how-to-get-parcours
waar vrouw
en kids van eten:
zijn blanke-navel-voer.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten