APPELMOES DOET LEVEN

Hij schuifelt kaki-kleurig binnen

-broek en pet keurig gematcht-

naar daar waar hij zijn vaste stek

belegert met zijn rituelen

Die ene tafel in het midden

waar uitzicht uiterst cruciaal

de afstand naar de bar vocaal

voor hem nog goed te overstemmen

tijdens het daag’lijks avondmaal

Het inparkeren kan beginnen

en de rollator strak langszij

weet hij zijn tafel koninkrijk

zijn glaasje water in de aantocht

zijn rituelen fijn verbreid

Na binnensmondse mompelzinnen

volgt snel zijn vraag naar ’t daags gerecht

maakt het niet uit of ’t kip of specht

met broccoli of sperziebonen

mits appelmoes erbij gezet

en elke dag komt hij weer binnen

wordt hij begroet en opgewekt

loopt hij weer naar zijn vaste plek

want wat bekend laat zich beminnen.

© JELOU

ER WAS EENS

Heel af en toe

sla ik het Perzisch kleed terug

opdat de tafel mij

even terug in tijd

ondanks zijn zwaar bekraste rug

jouw schildering weer daar

mijn liefdesdicht geschaard

in gouden pennenstreken

Heel af en toe

kijk ik of alles nog beklijft

opdat tijd jouw penseel

en streken één geheel

mijn kleed afbladdering vermijdt

jouw schildering een mythe

van lang vergaan genieten

maar ooit ‘er was eens’ waar.

© JELOU

TUSSENTIJDSE LIPPEN

De trein vertrekt gestaag

Ik moffel onze afscheidskussen

boud in mijn schoudertas

jij en ik en zo gelaagd daartussen

dat onweerstaanbaar glas

De rails kaboemt mijn oor

hoe traag vervagen onze lippen

in ijzerhoudend staal

waar afstand heimwee, naarmate ritme

en seinpalen kabaal

Elk tussentijds perron

begluur ik hen die afscheid nemen

wijl in mijn schoudertas

doorzoek naar kussen, jou, mij flemend

hoe roestig jij ook was.

© JELOU

DE TORENKLOK SLAAT NACHTBLIND

Schobbejakken jagen na wat kirt en lipstick koert

Ze brallen opgeboerd hun huig

maar loslopende duifjes strijken enkel eigen veren.

Een Gucci-tas verzuimt naar waarheid

echtheid te bekennen:

verbannen hangt zij pinpasloos wat later in een steeg,

de kans op kruisbestuiving groter dan welke droom.

Elders klinken hakken klakkend, groepsgewijs gepaard,

het geel plaveisel opwaarts in een zeer gegoede state

Etiquette tornt niet aan een naadje dure kousen, mits

een laddertje incognito plezant een hoogstaand feit.

Men denkt niet in geslachten.

Hij weet zich weer paraat

Zijn kolenschoppen wroeten zich een zeer exquise toeven

in bakken langs de straat, de goten van de stegen waar

het donker goud laat blinken.

Nachtblindheid is zijn tijd.

© JELOU

DE AANGEDANE MENTOR

Wend je maar tot mij

zei hij

zijnde zeer onbaatzuchtig

en zij, gevoed godvruchtig

uitte zich bevrijd

en vanaf die tijd

sprak hij

haar telkenmaal hartluchtig

zijn woorden haast ontuchtig

de deugd’lijkheid voorbij

antwoord maar naar mij

zei zij

via de mail, da’s handig

en zij, gevoed verstandig

bewaarde het op rij

tot de dag dat hij

vol nijd

zich plots liet overmannen

zijn functie weg, verbannen

de boeien zijn respijt.

© JELOU

DE GRENS VOORBIJ

Zie hem de paden
knisperend van schelpenzand

hij schrikt niet meer
van netelbrand
en ongewis begroeisel

had de hond hem niet geleerd
dat kwispelen gewoonterecht
zo zou hij nu nog straf
tegelpatronen tellen

zelfs gras kan hem bekoren
het kleingevleugeld wild
intens en zwaar vervloekend

doch zoekend naar dat ene
wat men ‘klavertje vier’.

© JELOU

EEN GREEP TE VER

Ik tracht je strak bijeen

veiligheidsspelden daar

te over zo zij nodig

de naden op elkaar

de dag beter gestroomlijnd

opdat flarden waanzin geen

belendende percelen

doch wie getuigt zich schaap:

mijn eigen jas in toom

door zomen vast te lijmen

als zou een ijzerpin

een wervelstorm bestendig

gedachtekronkels ijkbaar

wijl ik mij flodders waad.

© JELOU

IJDELE HUISVLIJT

Trots strijkt zij haar veren glad

plooien goed geëffend

rouge op haar wangen waagt

een poging tot vers lachen

ze krijgt haar lippen mee

Morgen staat de afzuigplek

gepland in haar agenda

het moet in deeltijd, het geheel

zal separaat naar breedtegraad

vakkundig uitgemolken

Zij vraagt zich enkel nog af

of haar boezemvrienden

zich in mate niet beperkt,

afstand verhoudingsgewijs

misschien net iets te ver

Minstens tien jaar jonger zijn

kost dan een paar maanden

maar het lijf weer up-to-date

geeft de dag net iets meer swung

dan vleeskleurige kousen.

© JELOU

HET BOS MET DUIZEND BOMEN

Als ik verhaal van ginds het bos

vol heimweemos en paddenkringen,

waar zingen mij gelijkgestemd

met diepgeurende naaldboomreuzen

echo’s het varenblad doen kirren,

ritme mijn gehoorgang streelt

als deelt de wind mijn luistermaat

zo zou ik elk segment van daar

fervent beschreven, doch het woord

schiet ongehoord klemtonen mis

de dis zintuig’lijk weggekeuveld

geuren en smaak enkel te printen

in tinten van aanwezigheid

waar passie prijkt, men haar verstaat.

© JELOU