MIJN MOEDER

Zij is mijn ijkpunt
ons samen deelbaar in begrip
omdat zij mijn geschiedenis
en nergens méér gewis
dan enkel haar gedachten
omdat zij zuiver weet

doch langzaam sluipt de tijd
vervagen kleine dingen
die mij zo groot van waarde
omdat zij, enkel zij
mij nastaat in het leven
mij weet als niemand anders

en als ik haar weer vraag
naar wat wij kortgeleden
besproken vol élan
moet zij beschaamd bekennen
dat zij het reeds vergeten
herhaal ik wat de clou

Zij is mijn ijkpunt
in alles van mijn leven
haar dagen zo synchroon beleefd
als eender mij ten deel
en ik zou echt niet weten
wat zonder haar te doen

en langzaam tergt de tijd
doch nooit zag ik haar eerder
zo echt verblijd met mijne komst
omarmd in diep genegen
als ware dit het eindstation
iets wat ik niet mag hopen

Zo diep de band mij enkel droom
kies ik haar onverlegen
lachen wij ons zeer puberaal
al strompelend gearmd de straat
op zoek naar wat de kringloop biedt
zolang ons woord elkaar.

© JELOU

James Tan (Chinese)

LIEVE JEUGDVRIEND

Het blijft bizar

zo vaak ik je gezocht

om eventjes een glimp

zomaar een glimp

hoe het je vergaan

en dan opeens

kom ik je plots tegen

verkild je naam

omhuld in zwart het kader

van enkel dood

enkel wanneer

en waar ergens begraven

geen afzenders

geen familienamen

enkel je dag des doods

alsof je niets

simpel weggevaagd

zonder een glimp

hoe het je vergaan.

© JELOU

NEURO NIENTJE

Ze heeft de kat geschoren

opdat geen haar meer daar

haar huis nu uitverkoren

tot allerschoonste plek

waar zij haar zinnen klaar

en als de deurbel klinkt

zij hem over de drempel

zo snel verkrijgt zij spijt

wanneer hij haar waarempel

met rozenrood omringt

haar minste allergie

maar 't ergste dient zich nog

een overhemd waar haar

zich stropdasloos een tocht

donzig naar boven vliedt

en als een schichtig beest

de jacht zowaar ontkomen

jakkert zij hem eruit

schuilt hij buiten wat bomen

verward, verdwaasd van geest.

© JELOU

STRAATTAAL

Geef mij een reden om straattaal af te keuren.
ik ken er geen.
In mijn huis is het toegestaan.
Het is de harde taal van overleven
de taal van herkenbaarheid in shit.

Mijn muren zijn selectief doofstom.
Ik heb ze geïmpregneerd geverfd
opdat zij weten.

En ik, ik heb de woordenschat geïntegreerd
opdat de rauwheid plaats
omdat emoties in gradaties
slechts zoeken naar neutraal gehoor
het zwijgen hen niet opgelegd.

Mijn oren horen niet wat vals
enkel hetgeen wat ietwat buitensporig
voor hen die taal nijpend bezien
vanuit hun elitair geveinste blinde toren

Laat hen de lucht van simpel leven
geef mij de straattaal ongefilterd waar
vervloekend, maar het hart gesproken.

© JELOU

DOORHEEN DE MIST

Daar waar wij haperen

in zwijgend ver uiteen

jaren vervliegen in een mist

zo ondoorwaadbaar dicht

dat woorden enkel kaatsen

zo tel ik al het nieuwe

dat mij verwelkomt en verblijdt

deel ik mijn heiweeklanken

in stilte met de vogels

opdat de wind hun vleugels draagt

hun lied jou ooit bereiken zal

in echo's van mijn stem

en wijl de tijd zich voort

tracht ik mijzelf jouw beeltenis

in hoe jij nu en of geluk

jou eindelijk tot deelgenoot

mijn wens, jouw afstand waard.

© JELOU

HERDENKING

4 MEI