ZOMERGASTEN

Vakantietijd. De camper staat te ronken.

Een laatste check of alles goed op slot.

De katten zorgzaam bij ’t pension gedropt

waar kilo’s aandacht liefdevol geschonken.

We reizen naar de bergen die ons lonken.

Kamperen aan een meer. Maken een tocht

vol kilometers wandelzweet, tot vocht

de bilnaad seint dat tijd allengs geslonken.

De camper pruttelt huiswaarts en voldaan

betreden wij ons stulpje. Maar och heden!

Een vreselijke meur walgt ons plots aan!

Herkenning doet ons haast tesaam verbleken.

Een zomergast heeft hier vrij rondgesjeken!

Had ik het kattenluik maar dichtgedaan…

© JELOU

WENSGEDACHTE

Wel Godvergeme, denk ik soms.

Had God mij ietwat later kunnen doen geboren

was ik in trek zonder mijn elastiek verloren

bij hen die tien jaar jonger had gejongd.

Ik doe niet onder -wat ik weet-

aan iemand met een jeugdig en zeer speels vermogen

daar mijne levenslust zich immer voelt bewogen

door dát, wat energiek en humor heet.

Maar desondanks maak ik de fout

mijzelf te wensen wat ik nooit zou kunnen wezen

al zou een toverstaf mij jeugdig kunnen frezen

ik ben en blijf een mens, mijn dagen oud.

Wel Godvergeme, denk ik soms.

© JELOU

HEARTBEATING STONES

I’m wandering crossroads with gravel

to gather our heartbeating stones

as there were no yesterdays ending

just coloured todays to be shown

Your laughter longlasting and cosy

no matter the weather. Your mood

a catchy one, making me nosy

how come your closeby felt so good.

When time, we were made up for walking

the bright air outside to inhale

enjoying ourselves endless talking

your humour my strenght not to fail.

The touch of our souls so tremendous

that words not be found to explain

that silence, how deep and extensive

confused us. We drowned love in pain.

We’re living our lifes seperated

amongst lovely people we know

but sometimes I seek delicated

for heartbeating stones you to show.

© JELOU

ZO JIJ MIJN KIND ZO MIJMER IK

Zou jij je plots aan mij voorbij

herkenbaar als geen ander

zo zou mijn tong bevroren

van woorden nimmer weet

mijn ogen enkel starend

naar wat bekend vervreemd

Ik zou je willen roepen

schreeuwen dat ík het ben

opdat jij onverhoopt verrast

mijn blikken tegemoet

als schakelt tijd hiaten

om naar een ander spoor

wij slechts enkel beseffen

dat weerzien heimwee stelpt

Doch jarenlange afstand maakt

dat paden té ver scheiden.

© JELOU

SPREEUWGESCHREEUW

JIJ MAN MET HOED

Dat ik je nog nooit ontmoet

maar net als in de film

jouw beeld mij vaak voorbij

een zinnenspeler

die vuur aan schenen,

een tongriem vol oogst

waar menigeen van plukt

Zo ik, de stille lezer,

die in’t geniep satire drinkt

directheid slurpt

uit jouw geslepen glazen

de spaties grijnzend machtig,

mijn boekenkast jou wetend

als één der 1000 schonen.

XX JELOU

HOE STAND VERZANDT

Mijn tante leefde rijkelijk ‘op stand’.

Haar imperium was net zo imposant als haar soortelijke massa.

Een leest bezat zij enkel voor haar schoenen.

Ze droeg corsetten met een meerwaarde van zeker honderd liposucties.

Sindsdien zijn vele soorten baleinwalvissen uitgestorven.

Mijn oom evenzo.

Het insnoeren der veters werd hem plotseling te machtig.

Met zijn tachtig jaren gleed hij uit op de badrand.

Dé inrijgplek waar zij hem ’s ochtends commandeerde.

Haar scheelde dat gerochel en dozijnen merksigaren.

Sindsdien leidde mijn nicht het rijk der oud-lipiden.

Zij reeg en strikte, wurgde mijn tante haast baleinenstrak.

Zij zag haar toekomst een imperium vol aanzien.

Haar ega evenzo.

Doch plots kwam daar de dag der waarheid aangeslopen.

Mijn tante bleek zich rijkelijk ver van ’t gezond verstand.

Een opname noodzakelijk met onbekende servicekosten.

Zij moest haar ‘stand’ verplicht verzaken.

Nu hangt zij zich een luie stoel, ontveterd en volumevrij..

© JELOU