Doodgaan is
geen einde
enkel een
zwaar vaarwel
waarbij verdriet
zich kronkelt
afgetakt
zich stromen laat
gemis weerkaatst
in echo’s lang
vanuit diepe
valleien
doch de bergen
weten
dat water
zijn beloop
dat hoop en
liefde immer
beantwoord door
geloof
al denken
wij valleien droog
de leegste
dalen ooit
Gemis kent
tijd noch grenzen
noch woorden
in ’t verstaan
het is de
diepste heimwee
die steeds
opnieuw weerom
omdat wij
mens, slechts mens
geloven geen
garantie
doch doodgaan
is geen einde
enkel een
wachttijd tot
de zielen
weer bijeen.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten