Mijn moedertje
wordt oud.
Haar lichaam
hapert vaker,
haar hoofd
vergeet veel dingen
en zij is
immer, immer moe
maar dwars
door alles heen
ontleedt ze
haar verleden
omdat zij los
wil laten.
Vandaag kon
zij verwoorden
hoe zij zich
levenslang gevoeld.
‘Ik ben het
kleine kind’, zei zij
‘het kleine
kind van vroeger,
geknield op
de stoeprand
verlangend kijkend
naar het touwtje
dat uit de
voordeur hangt
omdat ik
graag naar binnen
maar ik durf
het niet wagen
bang dat ik
iets verkeerds gedaan
en tijden
blijf ik daar
geknield en
eenzaam zitten
tot er om
mij geroepen
geen enkele blaam
míj treft.’
En ik zag
haar daar zitten
zoals ik
haar als moeder ken.
Ik vond het
hartverscheurend.
© JELOU
Het raakt JELOU.
BeantwoordenVerwijderenZonnegroet,
Hilly