In den
beginne behelsde mijn vesting drie kuikens,
zes aaibaarheidsfactoren,
een mannetje en mijzelf
Het huis was
eigenlijk te klein, maar met wat passen
en meten kon
iets van privacy worden gerealiseerd
We leefden
lang en gelukkig, voor zover de commune
duurde. En
zoals het een commune betaamt, valt er
altijd wel
iemand af naarmate tijd verstrijkt en inzichten
in samenklontering
veranderen. Ontwikkeling heet zoiets
Sluipenderwijs
vliegen de jaren voorbij. Mannetje eruit,
twee
chickies verkast, aaibaarheid verdord en in de tuin
begraven, en
al wat rest een kasteel voor twee personen
Grote
ruimtes die bottenkrakend onderhoud behoeven.
Ik roep
vergeelde muren bijeen, afgescheurd behang,
oprukkende schimmelplekken,
de overwoekerde tuin, en
samen met
bemoste tegels spreken we padden toe
Het is
genoeg geweest. De zorg wordt ons te zwaar
Slakken applaudisseren,
bedanken ons voor smakelijke
Hortensia’s.
Vogels verorberen de laatste teugjes voordat
de rotte
schommel wijlen. Spechten tokken eind in zicht.
En wij, wij
wachten een kabouterhuisje. In een schattig straatje
Omdat klein
zo heerlijk knus kan, zo heel simpel.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten