TUSSENTIJDSE LIPPEN

De trein vertrekt gestaag

Ik moffel onze afscheidskussen

boud in mijn schoudertas

jij en ik en zo gelaagd daartussen

dat onweerstaanbaar glas

De rails kaboemt mijn oor

hoe traag vervagen onze lippen

in ijzerhoudend staal

waar afstand heimwee, naarmate ritme

en seinpalen kabaal

Elk tussentijds perron

begluur ik hen die afscheid nemen

wijl ik mijn schoudertas

doorzoek naar kussen, jou, mij flemend

hoe roestig jij ook was.

© JELOU