Het zijn
gewoon van die compacte dagen
waarop we de
kalender leven
brood en
spelen elkaar pas kussen
zodra de hal
bezaaid met vreemde schoenen,
de vaat
omhoog deint naar ’t plafond
op ritme van
bijeen geschaarde passievruchten
Dan tel ik
veters en kleurige motieven,
snuif geuren
op van lang vergane glorie,
sus katten
dat daarboven uitermate prima volk
en nestel
mij de bank in foetushouding
wetend dat
straks de trap krakend verzucht
waarom zijn
rust verstoord door kousevoeten,
gekir het
keukenblok zal overstemmen
met een piano
van het valste soort
ik de
kalender smoor vol overgave,
tijd op dat
moment heel even dient ontspoord.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten