woensdag 13 december 2017

WAT IK ECHT MISSEN ZOU, MOCHT IK VERKASSEN



dan zijn het de ganzen hier naast mijn huis
die elke dag gakken als ik weer ‘hallo’ galm
totdat ik uit zicht en mijn roep vervaagd
en kom ik weerom langs hetzelfde paadje
heten zij mij welkom, ruim twintig jaar

dan zijn het de katten in thuisgrond begraven,
de roedel die hier hun huis en hun haard
ons zoveel gebracht, zelfs steun in ons leven,
nog immer gemist, in foto’s bewaard
maar meer nog in liefdevolle verhalen

de vogels die elk jaar weer volop aanwezig,
het spechtenpaar zwalkend van boom naar boom,
kloppend en tikkend, zelfs op de schommel,
de Tjiftjaf die zomers zo heerlijk herkenbaar
en zelfs een Oehoe die sinds kort gewaar

de kikkers, de padden, de familie egel,
de marter die plotseling ons heeft verbaasd,
de aanloopkat Hemelvaart, zwervertje Pika,
en Pimpel de optimaal uiterst autistisch
doch eenmaal allenig de schoot geen bezwaar

meer nog dan mensen, hoe vreemd dat zal klinken,
daar dieren het zuiverste goed hier op aard.

© JELOU

2 opmerkingen:

  1. Dank je Hilly :-) Al lijkt het of ik niet van mensen hou, maar integendeel. Alleen van mensen kun je moe worden. Van dieren nooit :-)

    Liefs Jelou

    BeantwoordenVerwijderen