Heel even
weer
op de kop
hangen
stalen
buizen ons houvast
opdat verdwijnen
in het blauwe
enkel onze
ogen
olifanten
tellen
in makke
schapenwolken
slurven langzaam
vervagen
als gumt de
wind ze weg
als kent hij
onze hunkering
naar nieuwe
taferelen
en kijk eens
vlak boven onze
schoorsteen
daar zweeft
de bovenmeester
zo’n brede lach
had hij nog nooit
dat moet hij
morgen weten
heel even
weer
overeind
met
bloedkorale konen
opdat we
later in het blauwe
heksen
kunnen vinden.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten