Ze zingt een
liedje uit haar duim
alsof
vroeger alles beter
maar het
refrein klinkt vals
haar voeten
kraken noten
op vervallen
bodem
maar zij
hoort enkel en alleen
dorstige
stemmen
tussen
kieren van haar botten
ze dringen
zich op
als
ingelijfde commandanten
schreeuwen
pijnscheuten
als aanzet tot
een nieuw refrein
voor
uitgedroogde dagen
Hou op! denk
ik nog wanhopig
maar een
rookgordijn
sluiert mist
tussen onze ogen
en stoïcijns
kras ik letters
in een
volgezogen tafelblad
het fineer
kromgetrokken
haar hoofd verderop
verdronken
in minstens
driemaal woordwaarde.
© JELOU
Poe emotievol JELOU.
BeantwoordenVerwijderen