zaterdag 30 juni 2012
vrijdag 29 juni 2012
RESPECT VOOR MENEER AGENT
Het is weer een avond waarop
ik geheel kindvrij mijn tijd kan gaan doorbrengen in de stad. Want na dagen
thuis doorgebracht te hebben met zorg, huiselijke dwangmatigheden en dies meer,
zijn dit de ogenblikken waarop ik lekker even alle verantwoordelijkheden kan
laten varen.
En wie wil dit niet.....
Gewoon effe lekker naar de stad, ergens een kroeg binnenlopen en je scharen tussen mensen, en wel andere dan die je dagelijks ziet bij de school, je achtertuin of bij de buurtsuper.
Want die koppen kun je inmiddels wel uittekenen!
Rij je lekker relaxed op je fietsie over het uitgestorven fietspad, komt er je opeens een politiemotor tegemoet.
Aardig en mensvriendelijk als ik ben steek ik mijn hand omhoog om deze motormuis eens hartelijk te begroeten. En ja hoor, enthousiast wordt er gestopt.
Ik blij, want laten we wel zijn, niet iedereen reageert daar meer op tegenwoordig. En op dit donkere pad iemand tegenkomen is op dat tijdstip vaak een uitzondering.
Heerlijk, denk ik, eindelijk eens een mens die waardering kan opbrengen voor mijn spontane impulsen.
En net als ik wat impulsieve kreten wil uitstoten op deze toch al aardig sombere avond, wordt mij gevraagd of ik licht op mijn fiets heb.
Huh? Licht? Oh, geen idee, dat moet ik even van dichtbij bekijken....
Ik vraag de betreffende dienstdoende een momentje geduld, til mijn voorwiel omhoog en geef een fikse draai aan mijn wiel.
Gut, nee, geen schijnsel te bekennen dus...
“Nou, eh, meneer agent, ik geloof het niet. Of zag u misschien iets wat ikzelf niet zie??”
Een moment van stilte doorklieft de schemer.
De goed geproportioneerde dienstbetrekker stapt met een lenige beenzwaai van zijn metalen monster af en parkeert hem vlak naast mijn rijwiel. Hmmmm....ik hou wel van face-to-face-gesprekken.
“Mevrouw, werkt uw licht eigenlijk wel?” hoor ik hem vragen...
“Mevrouw? Ach, zeg maar jij hoor. Zo oud ben ik nu ook weer niet, flapt het mij eruit.
Maarruh, dacht het niet hè? Ik ben me er in elk geval niet bewust van dat ik ergens draden zie lopen naar mijn dynamo. Of u moet meer zien dan ik. En by the way, laten we elkaar maar gewoon tutoyeren, ok?”
Geen antwoord.
De agent in kwestie pakt plotseling zijn nachtelijke memoblok tevoorschijn en ik veronderstel dat hij waarschijnlijk mijn 06-nummer wil hebben.....
Maar niets van dit al.
Of ik wel een identiteitskaart bij me heb, is zijn vraag.
Ik antwoord hem dat dat niet het geval is maar dat ik wel een paspoort heb, alhoewel mijn telefoonnummer er niet instaat. En meteen daarop overhandig ik hem mijn bewijs van bestaan.
Het duurt enkele minuten en ik begin me ernstig zorgen te maken of hij wel bij machte is om al die gemeentelijke gegevens te ontcijferen.
“Lukt het?” vraag ik ongerust?
En weer geen antwoord.
Nu begin ik me toch wel degelijk zorgen te maken over deze manspersoon.
Misschien is hij bijziend, of nachtblind...
“Tja, lastig niet, hoor ik mezelf zeggen....als ik nu licht had gehad, dan kon ik je even bijschijnen. Of heb je zelf een zaklampje bij je?”
En opnieuw geen bevestigend antwoord.
Wat is dat toch met dit soort dienstdoende respectvragende ambtenaren.....vraag ik me in stilte af.
Och, denk ik plots, hij voelt zich waarschijnlijk bezwaard om mij aan te spreken hier in het schemerdonker. En terecht, want hij komt natuurlijk niet elke avond zo in zulke verlaten oorden mooie vrouwen tegen. Tja, en hoe begin je dan een gesprek, nietwaar?
“Mevrouw, zegt hij opeens, mevrouw, ik zal u een bon moeten uitschrijven.”
Oh gut! denk ik....een bon??
“Nou ja, dat mag hoor...zeg ik blozend.
Als ik je daarmee een plezier doe!
Ennuh, grappig eigenlijk, dat wordt dan de 2e in een maand tijd.
God, heeft de horoscoop van vandaag toch gelijk!”
De man in kwestie kijkt me wat onnozel aan en vraagt: “hoe bedoelt U?”
“Och, zeg ik, de voorspelling was dat ik vandaag iets zou krijgen van een aangenaam persoon. Nou, dat klopt dan toch, en nu kan mijn dag niet meer stuk.”
“Maar mevrouw, gaat de agent verder, het is toch een kleine moeite om zo'n lampje te kopen die je aan je arm kunt bevestigen. Dat scheelt u zeker een boete zoals deze.”
“Ach, zucht ik hem toe, je kent dat toch wel? Prioriteiten stellen hè? En laten we wel zijn beste jongen, als ik nu dat lampie gekocht had, dan stonden wij hier nu niet gezellig te kletsen in het donker. Want dat gebeurt me toch niet elke dag zoiets.
En dan had jij me nu geen boete kunnen uitschrijven, en je moet toch op de kleintjes letten? Want 20 euri is geen kattenpis als je er nog enkele bijscoort vanavond, toch?
Je hebt zelfs gigantisch mazzel man, en ik ook!
Want ik rijd nu al 15 jaar zonder lichtbundeltje, en dit is pas de 2e keer dat ik aangehouden word. Als dat geen mazzel is!!!”
“OK”, zegt de agent, en overhandigt mij de bon.
“Waar woont u nu?”
“Och ziel, antwoord ik, ik had al zo'n vermoeden dat je het niet zo goed kon lezen.....maar ik zal het je wel even snel vertellen.
Als je hier deze kant opgaat tot die bocht, dan neem je de eerste zijstraat rechts, en......”
“HO mevrouw! zegt de man ineens bars, ik vraag welke straat u woont!”
“Oh, sorry hoor”, zeg ik beduusd....en noem hem mijn straatnaam.
“U kunt weer gaan”...zegt de man uiteindelijk.
Mmmmmm...jammer, denk ik, dat was een erg kortstondige ontmoeting. Maar ach, ik heb nog wel een idee hoe ik hem zover krijg dat hij me achterna komt.
“Ok!, roep ik terug, terwijl ik op mijn fiets stap. Maarruh, je moet nu niet denken dat ik het verdere stuk ga lopen hoor. Da’s me net iets te ver. Dus als je me wilt controleren, dan moet je straks rechtdoor, en langs de sluizen linksaf, want ik denk dat ik die kant opga.
En nog een plezierige avond verder.”
Opgewekt zet ik de vaart erin en in de veronderstelling dat ik deze dienstdoende agent nog wel weer zal ontmoeten, rij ik al zingend verder, op weg naar de stad.
Ben ik even blij dat ik weer iemand een dienst heb kunnen bewijzen.
© JELOU
En wie wil dit niet.....
Gewoon effe lekker naar de stad, ergens een kroeg binnenlopen en je scharen tussen mensen, en wel andere dan die je dagelijks ziet bij de school, je achtertuin of bij de buurtsuper.
Want die koppen kun je inmiddels wel uittekenen!
Rij je lekker relaxed op je fietsie over het uitgestorven fietspad, komt er je opeens een politiemotor tegemoet.
Aardig en mensvriendelijk als ik ben steek ik mijn hand omhoog om deze motormuis eens hartelijk te begroeten. En ja hoor, enthousiast wordt er gestopt.
Ik blij, want laten we wel zijn, niet iedereen reageert daar meer op tegenwoordig. En op dit donkere pad iemand tegenkomen is op dat tijdstip vaak een uitzondering.
Heerlijk, denk ik, eindelijk eens een mens die waardering kan opbrengen voor mijn spontane impulsen.
En net als ik wat impulsieve kreten wil uitstoten op deze toch al aardig sombere avond, wordt mij gevraagd of ik licht op mijn fiets heb.
Huh? Licht? Oh, geen idee, dat moet ik even van dichtbij bekijken....
Ik vraag de betreffende dienstdoende een momentje geduld, til mijn voorwiel omhoog en geef een fikse draai aan mijn wiel.
Gut, nee, geen schijnsel te bekennen dus...
“Nou, eh, meneer agent, ik geloof het niet. Of zag u misschien iets wat ikzelf niet zie??”
Een moment van stilte doorklieft de schemer.
De goed geproportioneerde dienstbetrekker stapt met een lenige beenzwaai van zijn metalen monster af en parkeert hem vlak naast mijn rijwiel. Hmmmm....ik hou wel van face-to-face-gesprekken.
“Mevrouw, werkt uw licht eigenlijk wel?” hoor ik hem vragen...
“Mevrouw? Ach, zeg maar jij hoor. Zo oud ben ik nu ook weer niet, flapt het mij eruit.
Maarruh, dacht het niet hè? Ik ben me er in elk geval niet bewust van dat ik ergens draden zie lopen naar mijn dynamo. Of u moet meer zien dan ik. En by the way, laten we elkaar maar gewoon tutoyeren, ok?”
Geen antwoord.
De agent in kwestie pakt plotseling zijn nachtelijke memoblok tevoorschijn en ik veronderstel dat hij waarschijnlijk mijn 06-nummer wil hebben.....
Maar niets van dit al.
Of ik wel een identiteitskaart bij me heb, is zijn vraag.
Ik antwoord hem dat dat niet het geval is maar dat ik wel een paspoort heb, alhoewel mijn telefoonnummer er niet instaat. En meteen daarop overhandig ik hem mijn bewijs van bestaan.
Het duurt enkele minuten en ik begin me ernstig zorgen te maken of hij wel bij machte is om al die gemeentelijke gegevens te ontcijferen.
“Lukt het?” vraag ik ongerust?
En weer geen antwoord.
Nu begin ik me toch wel degelijk zorgen te maken over deze manspersoon.
Misschien is hij bijziend, of nachtblind...
“Tja, lastig niet, hoor ik mezelf zeggen....als ik nu licht had gehad, dan kon ik je even bijschijnen. Of heb je zelf een zaklampje bij je?”
En opnieuw geen bevestigend antwoord.
Wat is dat toch met dit soort dienstdoende respectvragende ambtenaren.....vraag ik me in stilte af.
Och, denk ik plots, hij voelt zich waarschijnlijk bezwaard om mij aan te spreken hier in het schemerdonker. En terecht, want hij komt natuurlijk niet elke avond zo in zulke verlaten oorden mooie vrouwen tegen. Tja, en hoe begin je dan een gesprek, nietwaar?
“Mevrouw, zegt hij opeens, mevrouw, ik zal u een bon moeten uitschrijven.”
Oh gut! denk ik....een bon??
“Nou ja, dat mag hoor...zeg ik blozend.
Als ik je daarmee een plezier doe!
Ennuh, grappig eigenlijk, dat wordt dan de 2e in een maand tijd.
God, heeft de horoscoop van vandaag toch gelijk!”
De man in kwestie kijkt me wat onnozel aan en vraagt: “hoe bedoelt U?”
“Och, zeg ik, de voorspelling was dat ik vandaag iets zou krijgen van een aangenaam persoon. Nou, dat klopt dan toch, en nu kan mijn dag niet meer stuk.”
“Maar mevrouw, gaat de agent verder, het is toch een kleine moeite om zo'n lampje te kopen die je aan je arm kunt bevestigen. Dat scheelt u zeker een boete zoals deze.”
“Ach, zucht ik hem toe, je kent dat toch wel? Prioriteiten stellen hè? En laten we wel zijn beste jongen, als ik nu dat lampie gekocht had, dan stonden wij hier nu niet gezellig te kletsen in het donker. Want dat gebeurt me toch niet elke dag zoiets.
En dan had jij me nu geen boete kunnen uitschrijven, en je moet toch op de kleintjes letten? Want 20 euri is geen kattenpis als je er nog enkele bijscoort vanavond, toch?
Je hebt zelfs gigantisch mazzel man, en ik ook!
Want ik rijd nu al 15 jaar zonder lichtbundeltje, en dit is pas de 2e keer dat ik aangehouden word. Als dat geen mazzel is!!!”
“OK”, zegt de agent, en overhandigt mij de bon.
“Waar woont u nu?”
“Och ziel, antwoord ik, ik had al zo'n vermoeden dat je het niet zo goed kon lezen.....maar ik zal het je wel even snel vertellen.
Als je hier deze kant opgaat tot die bocht, dan neem je de eerste zijstraat rechts, en......”
“HO mevrouw! zegt de man ineens bars, ik vraag welke straat u woont!”
“Oh, sorry hoor”, zeg ik beduusd....en noem hem mijn straatnaam.
“U kunt weer gaan”...zegt de man uiteindelijk.
Mmmmmm...jammer, denk ik, dat was een erg kortstondige ontmoeting. Maar ach, ik heb nog wel een idee hoe ik hem zover krijg dat hij me achterna komt.
“Ok!, roep ik terug, terwijl ik op mijn fiets stap. Maarruh, je moet nu niet denken dat ik het verdere stuk ga lopen hoor. Da’s me net iets te ver. Dus als je me wilt controleren, dan moet je straks rechtdoor, en langs de sluizen linksaf, want ik denk dat ik die kant opga.
En nog een plezierige avond verder.”
Opgewekt zet ik de vaart erin en in de veronderstelling dat ik deze dienstdoende agent nog wel weer zal ontmoeten, rij ik al zingend verder, op weg naar de stad.
Ben ik even blij dat ik weer iemand een dienst heb kunnen bewijzen.
© JELOU
maandag 25 juni 2012
zondag 24 juni 2012
DE DOOD VAN GOEDEMORGEN
De bevers bouwen dammen
zo nieuw als metershoog
het voorgeknaagde hout
versplintert kijkverdragen
brengt oorlog op de koffie
waar geur of smaak van buren
omheind het leven laat
Het pad langs Goedemorgen
staart stilte langs de noesten
mijn opgestoken hand
een nutteloos gebaar
Ergens weerklinkt geblaf
en op de kleur van planken
tel ik de tuinen af
op zoek naar groen is gras
en wonen hier nog mensen
De straat ligt opgebaard
de bevers schuilen holen
soms zie ik er een lopen
zomaar
onaangelijnd.
© JELOU
donderdag 21 juni 2012
LEEN MIJ DE LUCHT
en ik boetseer wolken
tot ornamenten
van zilveren mist
besmukt met pailletten
pailletten van Aurora
tot ornamenten
van zilveren mist
besmukt met pailletten
pailletten van Aurora
Leen mij de lucht
en bij het schijnsel van de maan
dim ik sterren
met een voile van sereniteit
tot een feeëriek schimmenspel
waarbij de vuurvlinder
dartel schemer streelt
bij het baren van de dageraad
verwelkom ik de zon
met bloesems van mijn asem
tot een douche van dauw
weerspiegelt in pailletten
pailletten van Aurora
Leen mij de lucht.
© JELOU
dim ik sterren
met een voile van sereniteit
tot een feeëriek schimmenspel
waarbij de vuurvlinder
dartel schemer streelt
bij het baren van de dageraad
verwelkom ik de zon
met bloesems van mijn asem
tot een douche van dauw
weerspiegelt in pailletten
pailletten van Aurora
Leen mij de lucht.
© JELOU
WILDZANG
Mijn wilde haren
blijven hangen aan
psalm honderdnegentien
blijven hangen aan
psalm honderdnegentien
klitten trekken wortels
in zesenzestig strofes
uit hoofdhuid en verbanden
in zesenzestig strofes
uit hoofdhuid en verbanden
maar gemoedsrust
jubelt tenenkrommend
langs goedertierenheid
jubelt tenenkrommend
langs goedertierenheid
beter blijf ik zwart
het schaap der jacht ontkomen
Herten hijgen mij te veel.
het schaap der jacht ontkomen
Herten hijgen mij te veel.
© JELOU
maandag 18 juni 2012
zondag 17 juni 2012
JONG HOUDT JONG
Adidas vult banken
gestreepte Ice-tea-babbels
strijken korte koppies
smartphones wisselen
ongecensureerd gelach om
ken je deze nog
de mijne is pas cool
doet mouwen stropen
handen graaien in
afgezakte lendezakken
deze is te gek man
schuift een zitplaats verder
deelt ringtones uit in
salvo’s gave plaatjes
laten we roken matcht
met stoere drempelpassen
eensgezind de achtertuin
“mevrouw” blijft achterwege
joint zich weer jong
in ons-kent-ons-verhalen.
© JELOU
vrijdag 15 juni 2012
CRISIS
U zult het geloven of niet, maar ik ondervind last van de
crisis, al leef ik op stand.
Tenminste, dat hoor ik sommige collega’s wel eens zeggen.
Zelf vind ik het nogal erg overdreven.
Mijn carrière is voorspoedig gelopen, en ik ben best
tevreden, maar toch kan ik het niet uitstaan dat mijn buurman zo’n gezellig
tuinhuisje heeft aangeschaft en ik niet.
Elke ochtend als ik de gordijnen openschuif krijgt mijn
humeur een knauw, want nu verbleken mijn rozenperken bij de prachtig gebeitste
gevel van het tuinhuisje in de aangrenzende tuin.
Al menig keer had ik mijn oog op zo’n prachtige blokhut
laten vallen in onze woonmagazine, maar mijn vrouw vond het te duur. Hoe vaak
ik al geopperd heb onze skivakantie voor één keer te laten vervallen en het
geld te investeren in zo’n mooie tuincabine, het mocht niet baten.
Zelfs onze zeilboot had ik ervoor willen inleveren, en bijna
had ik Marktplaats geraadpleegd, ware het niet dat zoonlief zich ernstig
gepasseerd voelde, omdat hij elke zomer met een groep vrienden de wateren
trotseert met ons vaartuig. Nu zou hij dan een andere invulling moeten zien te
vinden voor zijn vakantie, en dat zou hem dan geld gaan kosten.
Tja, dat wil ik mijn kind natuurlijk niet aandoen.
Hij doet al zo zijn best voor zijn studie, en dat weegt niet
op tegen de € 4.000,-- die we er elk jaar voor reserveren. En zijn carrière
gaat immers voor, want je wilt als ouder toch niet dat je de buren moet
vertellen dat je zoon als bedrijfsleider van de Hornbach zijn boterhammetje
verdient.
Ik zou me doodschamen.
Kreeg ik eindelijk afgelopen jaar een extra premie
uitbetaald en ook nog promotie, lag daar opeens de kans om ook de zo gewenste
houten tuinhut aan te schaffen.
Lag, zeg ik maar, want vrouwlief had andere plannen.
Haar autootje was inmiddels een jaar oud en ze wilde hem wel
eens inruilen voor een grotere uitvoering.
Ze had een fraaie Ford Escort, maar aangezien het een
tweedeurs wagen was, en de kofferbak vrij klein door de gastank, ontbrak het
haar aan opbergruimte als ze wekelijks met haar vriendinnen uitgebreid geshopt
had. Dan moesten ze de afgeladen Diortassen tussen de stoelen en de achterbank
proppen, en dat werd toch steeds lastiger en oncomfortabel.
Oké, daar kon ik inkomen, dus werd er een nieuwe Alfa Romeo
aangeschaft. Een 5-deurs exemplaar.
En ik moet toegeven dat het beter oogt als ze relaxed
uitstapt en met elegance zo de big shoppers uit de kofferbak kan nemen zonder
gewring en gewroet. Dat voorkomt ook nog ladders in haar dure nylons.
En daar had ze alweer een punt.
Maar ondertussen is het hier wel crisis, want het saldo op
mijn creditcard is nog slechts toereikend om een maand met de hele familie naar
Canada te gaan, dus blijven mijn rozenperkjes verbleken in de schaduw van
buurmans luxe.
Het leven is hard.
© JELOU
SCHORRIEMORRIE (raptekst)
Vroeg loop jij op straat met een zak chips weer als ontbijt
je pa slaapt weer zijn roes uit en dat duurt een hele tijd
het asfalt is je thuis
je heet niet per abuis
gespuis
de luis
verweven in je haar
hang je daar, sta je klaar
terwijl je wacht totdat je kind'ren buiten ziet
je voet met kracht een bierblikkie naar voren schiet
verdriet vereelt, vergeeld is
liefde verspeeld is
verdronken
verzonken
in een roes van meters bier
loop jij weer eenzaam hier
op zoek naar wat vertier
Schorriemorrie, I'm so sorry
elke dag dezelfde shit
elke dag opnieuw het doelwit
van gelach, van gehoon
doodgewoon
om je misvormde bekkie
in je haar een viezig rekkie
je achtergrond een aso stekkie
Kun jij er wat aan doen.....
Verderop je broers die ook het huis zijn uitgeschopt
de oudste loopt te schreeuwen, heeft weer ruzie uitgelokt
de shag van pa gejat
terwijl die ladderzat
en af
gemat
neerdenderde op bed
nauwgezet volg je het
maar ondertussen blijf je liever uit hun buurt
want waar ze heengaan worden ze weer weggestuurd
verhuurd op straat, zo gaat dat
en jij, jij haat dat
het knokken
uitlokken
het geschreeuw van gore taal
de ruzies allemaal
steeds hetzelfde verhaal
Schorriemorrie, I'm so sorry
elke dag dezelfde shit
elke dag opnieuw het doelwit
van gelach, van gehoon
doodgewoon
om je misvormde bekkie
in je haar een viezig rekkie
je achtergrond een aso stekkie
Kun jij er wat aan doen.....
Blij ben jij als hier de deur weer heel snel opengaat
de gang weer wordt gevuld met jou en er druk wordt gepraat
je haren haast vervild
verwilderd ongewild
verstilt
het zilt
van tranen op je huid
lach je luid, vang je buit
want eenmaal hier ben jij weer in je element
vergeet je alle klereshit die jij maar kent
gewend geweld vergezelt je
argwaan bedwelmt je
maar liegen
bedriegen
in een roes van meters bang
is hier niet van belang
overleven
blijft even
in de gang
Schorriemorrie, I'm so sorry
elke dag dezelfde shit
elke dag opnieuw het doelwit
van gelach, van gehoon
doodgewoon
om je misvormde bekkie
in je haar een viezig rekkie
je achtergrond een aso stekkie
Kun jij er wat aan doen.....
je pa slaapt weer zijn roes uit en dat duurt een hele tijd
het asfalt is je thuis
je heet niet per abuis
gespuis
de luis
verweven in je haar
hang je daar, sta je klaar
terwijl je wacht totdat je kind'ren buiten ziet
je voet met kracht een bierblikkie naar voren schiet
verdriet vereelt, vergeeld is
liefde verspeeld is
verdronken
verzonken
in een roes van meters bier
loop jij weer eenzaam hier
op zoek naar wat vertier
Schorriemorrie, I'm so sorry
elke dag dezelfde shit
elke dag opnieuw het doelwit
van gelach, van gehoon
doodgewoon
om je misvormde bekkie
in je haar een viezig rekkie
je achtergrond een aso stekkie
Kun jij er wat aan doen.....
Verderop je broers die ook het huis zijn uitgeschopt
de oudste loopt te schreeuwen, heeft weer ruzie uitgelokt
de shag van pa gejat
terwijl die ladderzat
en af
gemat
neerdenderde op bed
nauwgezet volg je het
maar ondertussen blijf je liever uit hun buurt
want waar ze heengaan worden ze weer weggestuurd
verhuurd op straat, zo gaat dat
en jij, jij haat dat
het knokken
uitlokken
het geschreeuw van gore taal
de ruzies allemaal
steeds hetzelfde verhaal
Schorriemorrie, I'm so sorry
elke dag dezelfde shit
elke dag opnieuw het doelwit
van gelach, van gehoon
doodgewoon
om je misvormde bekkie
in je haar een viezig rekkie
je achtergrond een aso stekkie
Kun jij er wat aan doen.....
Blij ben jij als hier de deur weer heel snel opengaat
de gang weer wordt gevuld met jou en er druk wordt gepraat
je haren haast vervild
verwilderd ongewild
verstilt
het zilt
van tranen op je huid
lach je luid, vang je buit
want eenmaal hier ben jij weer in je element
vergeet je alle klereshit die jij maar kent
gewend geweld vergezelt je
argwaan bedwelmt je
maar liegen
bedriegen
in een roes van meters bang
is hier niet van belang
overleven
blijft even
in de gang
Schorriemorrie, I'm so sorry
elke dag dezelfde shit
elke dag opnieuw het doelwit
van gelach, van gehoon
doodgewoon
om je misvormde bekkie
in je haar een viezig rekkie
je achtergrond een aso stekkie
Kun jij er wat aan doen.....
© JELOU
woensdag 13 juni 2012
dinsdag 12 juni 2012
ROLPATROON
Zij was bekleed met
ribfluwelen redenaties
de kamer
van mijn vader
Uitgelegd
besloeg het zo’n
30 vierkante meter
aan constante herhalingen.
© JELOU
maandag 11 juni 2012
WIE WAT WAAR
In schaduw van het moeten
blaas ik gedwongen speeksel
tot vrijgevochten bellen
vanuit gepland verzet
blaas ik gedwongen speeksel
tot vrijgevochten bellen
vanuit gepland verzet
ze spatten ongehoord
op tijdbedrukte muren,
bevochtigen gevoeglijk
de sfeer van even niet
op tijdbedrukte muren,
bevochtigen gevoeglijk
de sfeer van even niet
ik tel mezelf op vingers
van waar was ik gebleven
en herontdek de wilgen
waar ik gehangen werd
van waar was ik gebleven
en herontdek de wilgen
waar ik gehangen werd
de kreukels knip ik uit
mijn burgerservicenummer,
zodat ik ongestreken
mijn eigenheid bewaar
mijn burgerservicenummer,
zodat ik ongestreken
mijn eigenheid bewaar
zo knutsel ik de dagen
vol buitensporig hoortniet
in tegendraads verlangen
naar mag-ik-alsjeblieft.
vol buitensporig hoortniet
in tegendraads verlangen
naar mag-ik-alsjeblieft.
© JELOU
vrijdag 8 juni 2012
KLUS GERUST
Vandaag trainde ik kalmte
tussen de tafelpoten
ik vroeg het uittrekblad
om rust en evenwicht
mijn lijf onder haar flanken
de steunders los van God
de grond vloekte een hernia
naar tussenwervelschroeven
maar hout bleef tegendraads
ik oefende een mantra
op ritme van een kruiskop
mijn lichaam in een pose
waar Amen geen Tai-Chi
God zij dank
vond ik een hamer.
vond ik een hamer.
© JELOU
woensdag 6 juni 2012
OMSLAAN, DOORHALEN, AF LATEN GLIJDEN
ik liet je gaan
in een mythe van knarsende
muiltjes
geen doorstart, geen
subsidies voor
nieuw te flossen tongen, aan
te
naaien ogentroost
het mos verscholen tussen
kraaienpoten
vers gebakken lucht breit
kringen
in de ramen, mijn evenknie
gekromd
in één recht één averecht
handen blijven steken in knellende
schoten, en ik,
ik heb een hert gebaard,
een hijgend hert in 1001
nacht
als voorschot op het donker
© JELOU
zaterdag 2 juni 2012
ALS GEGOTEN
Mijn afdruk
verraadt
alle pleisterplaatsen
waar wij ooit samenkwamen
mijn borsten
geven richting
tonen reisverslagen
over getrotseerde afdalingen
op muren
van mijn onderrug
staan onze leuzen
gekalkt in zacht gekreun
en in holtes
van mijn knieën
zetten butsen zich schrap
in jouw zoektocht naar houvast.
verraadt
alle pleisterplaatsen
waar wij ooit samenkwamen
mijn borsten
geven richting
tonen reisverslagen
over getrotseerde afdalingen
op muren
van mijn onderrug
staan onze leuzen
gekalkt in zacht gekreun
en in holtes
van mijn knieën
zetten butsen zich schrap
in jouw zoektocht naar houvast.
© JELOU
Abonneren op:
Posts (Atom)