LIEFSTE

Het diepste woord blijft onbesproken

vervoegt zich in een oogopslag

waar blikken nauw verbonden grootte

verankeren nabij het hart

een zucht kan slechts dat ene duiden

wat onvoorwaardelijk bestaat

verweven in een ademsluier

waar huid zich zacht ontluiken laat

ik week mij los van heel mijn wezen

mijn vingers strengelen een naam

in onverklaarbaar diep genegen

als had het altijd al bestaan.

© JELOU

 © KAIN

PIERCING (Ollekebolleke)

Leve de piercingtijd!
Ringen in oorlellen.
Knoppen door wenkbrauwen.
Staaf door het lid.

Navels verzwijgen de
schaamdeelmishandeling
totdat er plotsklaps een
vleeshaak in zit.

© JELOU

ZOALS HET PAD LOOPT

ergens doorheen de jaren

trokken zich muren op

spraken verborgen schimmen

vanachter het cement

ze had het niet herkend

een stilte-offensief

gleed woekerend hun lachen

vervalste eensgezindheid

omhelsde haar nabij

ze zag het van opzij

hun joviale woorden

gepast en juist geplaatst

weerspraken alle banden

die ooit hadden bestaan

er was haar iets ontgaan

© JELOU

VERTELSALON STEDUM

SILHOUET

De bomen hoog verheven in het duister,
de schemer van verdonk’remaande nacht,
ontwaar ik jou, als uit het niets, in zacht
gekringeld water, leg mijzelf te luister.

Je stem wuift riet, strijkt pluimen glad. Het ruist er
vol heimwee naar de tijd die jij me bracht.
‘k verbeeld je silhouet, ‘t is of je lacht
in rimpels water lees ik je gefluister.

Mijn vuisten ballen zich in stilte samen
“waar ben je dan”, wringt zich een weg naar jou
terwijl ‘k je aanroep bij je liefste namen.

Een claxon drijft de nacht plots in het nauw.
De wind waait dromen langs twee autoramen.
Dan valt het stil. Een traan drupt op mijn mouw.

© JELOU

SCHRIJVER KAIN

http://www.schrijverkain.nl

JAN HUYGEN IN DE TON

haar handen strijken rimpels

glad, gezoet in ulevellen

verjaagt ze stok en staf voor

een verbannen

hink-stap-sprong

het notenhouten tafelblad

weerspiegelt rood

haar konen, de rand gevat

in juveniel

gegoten klatergoud

zijn blikken vullen grijs met

groen is gras en klaverweiden,

zijn uitgestoken arm een

pas gewonnen

toegangskaart

haar hart lacht verse sproeten

bloot, de handen op

zijn schouders, danst hij haar leest

terug naar daar

met hoepeltjes erom

© JELOU

MIJN AFKEER VAN GESCHIEDENIS

Beland in het Romeinse Rijk

zie ik slechts egotrippers

mallote magistraten

moordenaars met machtswellust

en grote dictatoren

daarvoor las ik de Griekse tijd

waar ijdelheid aanbeden

de steden onderling in strijd

met Spartaanse praktijken

doch beeldhouwkunst was je van het

mijn geest verbeeldt zich Hannibal

met al die arme fanten

en Ceasar, haast de duivel zelf

maar godzijdank vermoord

door neef Octavianus

die heel toevallig net een dolk

op zak had om te steken

dit is een greep vanuit een boek

maar ik kan niet begrijpen

dat dit soort mensen eeuwig roem

doordat ze in een boek genoemd

ze zouden nu in de VS

levenslang kunnen krijgen

maar ik beken (onwetend zwart)

da’k mijne katten heb vernoemd

naar Romulus en Remus.

© JELOU

BOEKENSPEL

CRISISDRAAI

zal ik dan toch maar

zegeltjes

die je gratis

4-laagse Page

splijten

grote boodschappen

bij de buren dumpen

bloemen

uit gemeentetuin

pillen op herhaalrecept

op straat verkopen

winkelkarren

uit de vijver

hangplekken

ontdoen van statiegeld

benzine snuiven

langs de rijksweg

voor een lichter hoofd

of zal ik

ontoerekeningsvatbaar

naakt op straat

een crisisopname

bewerkstelligen

met gratis onderdak

persoonlijke aandacht

opdat mijn premie enig nut

© JELOU

HET ZOU VERBODEN MOETEN WORDEN

http://schrijverkain.blogspot.nl

NON-INTERPUNCTIE PROZAGEDICHT

het zal wel komen door de stroom der tijd dat ik mij kwijt mijn aangezicht geschonden onder noemer van gedicht mijn ledematen elders hangen dan waar mijn hoofd gekweld de woorden wilde vangen het stenen metselwerk een eindeloze muur een letterketen waar structuur haast ademnood in langgerekte strepen ik zoek de passie van de dans het zingen en verspringen in het wit liefde wil ik duiden in ontluikend oogvertier voor elke blik een nieuwe zin en elk begin bedenktijd geven in leegte tussendoor de bomen in mijn tuin zouden hun kruingeworden takken ook niet vacuum verpakken tot een saamgeperste staak het zonlicht zou verbaasd om zo een dwaasheid wolken schuilen het huilen van de wind geen spel voor vrolijk tierend blad ze noemen mij gedicht daar waar geen kier meer open de speelse vorm een breiwerk verlopen tot een lap

© JELOU